Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Ineke van Langeveld – Op zoek naar de Leafies

Australiërs zijn gek op afkortingen. En dus moet duikreporter Ineke op zoek naar leafies.  Gelukkig liggen die voor het oprapen, volgens de gids. Maar om ze op te kunnen rapen, moet je ze wel eerst vinden!


Datum:  november 2012
Duiklocatie: Kingscote Jetty, Zuid-Australië

duikreport-call-to-action-350x85

Ineke_van-Langeveld - Leafy Report F1-44940

Sinds Charles en ik zijn begonnen met duiken in 2006, is deze verslaving een vast onderdeel geworden van bijna elke vakantie.
Tijdens een van onze vakanties naar Australie hadden we, naast een trektocht door het gortdroge, maar prachtige, Red Center, ook tijd gepland voor wat duikavonturen. Natuurlijk doe je dan een liveaboard op het Great Barrier Reef, maar, nieuwsgierige gemaakt door alle verhalen, zouden we ook op zoek gaan naar de Leafy Seadragon, oftewel zeedraakje. Dat avontuur wil ik jullie niet graag onthouden!
Eén van de beste plaatsen om Leafy Seadragons te vinden, is Kingscote op Kangaroo Island, want daar schijnen ze altijd rond te hangen bij de pier van het mini-haventje.
Dat betekende meteen twee vliegen in één klap, want op Kangaroo Island hebben we ooit onze introduktieduik gedaan en daar bewaren we dierbare herinneringen aan. Het verblijf hadden we geregeld, de duiken nog niet. Een makkie, dachten we, maar dan schat je Australiërs toch verkeerd in! Veel duikshops zijn buiten het hoogseizoen maar beperkt open en het relaxte personeel houdt zich dan meer bezig met andere bijbaantjes, onderhoud en andere bijzaken.
In Adelaide was er dan ook geen enkele duikshop te porren, zelfs niet de posh duikshop in het dure Glenelg, maar na drie dagen stug doorzoeken, lukte het ons, contact te maken met de duikshop in Kingscote (inmiddels permanent gesloten).

Ineke_van-Langeveld - Leafy Report F4-44940

Op 14 en 15 oktober zullen we zoveel duiken kunnen maken als het weer, de omstandigheden en onze zin toelaten. Volgens Mitch, de shopmanager (en enige medewerker gedurende 11 maanden per jaar), moeten de Leafies voor het oprapen liggen. Ja, de Leafies, want Australiers hebben een grote affiniteit met afkortingen en dat leidt wel eens tot komische situaties. Meteen na aankomst op Kangaroo Island (“KI” voor de locals) wordt eerst de onderwatercamera opgepoetst, de fotokaartjes geformatteerd, batterijen opgeladen en de weinige duikspullen, die we bij ons hebben, geïnspekteerd. Check, we zijn er helemaal klaar voor!

Op de eerste duikdag zijn we vroeg wakker en na een kort, maar goed, ontbijt zitten we een kwartier te vroeg voor de duikshop klaar met onze spullen, trappelend van ongeduld. Het is prachtig weer en we genieten in de warme zon, die, na een paar bitterkoude dagen bij Adelaide, erg welkom is.
Mitch opent klokslag half tien de deuren en met het bekende Aussie accent worden we welkom geheten.
De eerste indruk is goed en na een korte kennismaking volgt de onvermijdelijke papierwinkel en controle van de brevetten. Vervolgens passen we pakken, schoenen en trimvesten, want twee volledige duikuitrustingen meeslepen gedurende een maand leek ons wat overdreven, we hadden alleen de eigen ademautomaten en maskers bij ons.
Dan gaat het met een steekwagentje met flessen richting de jetty. Na de briefing tuigen we snel op en dan gaat het toch echt gebeuren. We gaan te water langs de zijkant van de jetty en dat is toch even schrikken, zo koud. Met dunne handschoentjes en zonder cap, dom, dom, dom, gaan we het water van maar 15 graden in. Dit hadden we even vooraf moeten bedenken en vragen. Gelukkig duiken we vaak in Nederland, dus op zich schrikt de temperatuur ons niet af en stug zetten we door.

Ineke_van-Langeveld - Leafy Report F5-44940Volgens afspraak volgen we Mitch tussen de pijlers van de jetty door. De begroeiing is prachtig met veel sponzen, kokerwormen en, eerlijk gezegd, lijkt het erg op ons eigen Zeeland, maar dan met veel beter zicht en minder algen, waardoor de kleuren ook beter uitkomen. Het zonlicht schijnt sprookjesachtig tussen de pijlers van de jetty door en geeft in het ondiepe water een dromerige sfeer.
We zien en fotograferen krabben, krabbetjes, platwormen, naaktslakken, maar eh. . . waar blijven de Leafy Seadragons nou?
Dan begint Mitch plots druk te gebaren en wijst op, jawel, de eerste Leafy Seadragon, die we zien in ons leven! Het is een kleintje van circa 25 centimeter en wat ziet dat er vreemd uit met al die blaadjes aan dat lijf! Hij is niet bang en beweegt rustig om ons heen en houdt ons voortdurend in de gaten met die, onafhankelijk van elkaar bewegende, rode ogen.
Eindelijk krijg ik mijn opwinding onder controle, maak de nodige foto’s en daarna laten we de kleine jongen met rust.

Zoals gewoonlijk, als de eerste Leafy over de dam is, volgen er meer. Nummer 2 en 3 laten niet op zich wachten en ik maak de ene foto na de andere. Het is broedseizoen en nummer 3 heeft de staart vol met eieren, seint Mitch met een beweging over zijn eigen zwangere buik. Het is niet moeilijk te zien en adembenemend mooi.
Na 70 minuten wordt het echt koud en gaan we het water uit, de flessen zijn nog lang niet leeg, de duik was dan ook erg ondiep. We warmen wat op in de zon en Mitch ruilt de flessen om. Tijdens het oppervlakte-interval spotten we zeeleeuwen vlakbij de pier, dat belooft wat voor de tweede duik. Die is dan ook nog mooier dan de eerste, met nog meer Leafies. Af en toe schiet er een zeeleeuw voorbij, maar ze zijn te snel, dus niet te fotograferen of filmen. Na 46 minuten krijgen we het koud, Mitch ook en dan is de tweede duik ten einde.

Ineke_van-Langeveld - Leafy Report F2-44940

We spoelen de duikspullen en gaan het slaperige dorp in voor een late lunch. Tijdens de lunch genieten we na van de geweldige duiken. Terug op de kamer zetten we toch maar even de laptop aan en al gauw staat de eerste foto van Mister Leafy op Facebook. ‘s Avonds gaan we, op aanraden van Mitch, naar restaurant Bella (waar hij zelf in de bediening bijklust, of doet hij dat in de duikshop?) en jawel, het eten is er inderdaad bella. Maar zoals gewoonlijk is het goed slapen na een dag duiken en dus gaan we vroeg en voldaan naar bed.

Ineke_van-Langeveld - Leafy Report F3-44940

De ochtend erna zijn we weer vroeg wakker en aan het ontbijt. Nog even naar de zeeleeuwen gekeken, die ’s ochtends hun vinnen boven het water houden in de meest acrobatische posities, om op te warmen in de zon. Een paar foto’s en dan gauw naar de duikshop voor de volgende twee duiken.
Mitch laat weer niet op zich wachten. Dan blijkt, dat hij zich niet optuigt, hij gaat niet mee: het water is hem te koud en wij duiken te lang. Dat vinden we absoluut geen probleem, want al deed hij erg zijn best om onze wensen te vervullen, hij gooide daarbij wel heel veel zand op. Deze keer vragen we ook maar meteen om kappen (vreemd, dat hij die gister niet aanbood) en dat zal heel veel aan kou schelen.
Vandaag zijn de taken dan ook weer als vanouds verdeeld: ik bedien de camera en Charles is de navigator/zoeker. Na circa 25 minuten is het gelukt: hij spot de eerste Leafy van de duik gevolgd door nog twee. Eén van de Leafies stijgt op naar het wateroppervlak en ik besluit ook maar eens een filmpje te maken. Merkwaardig, zoals ze zich voortbewegen met golvende beweging van de doorzichtige vinnen bij de nek en onderaan de rug, we krijgen er gewoon geen genoeg van. Een van de Leafies stoot zijn merkwaardige snoet tegen een spons en rolt met de ogen. Dat zou ik ook doen, denk ik, grinnikend achter mijn masker. Verder zien we (onder andere) nog een Decorator Crab (Naxia Aurita), de nodige slakjes en een reuzenkrab die in alle rust een pijlstaartinktvis zit te verorberen en ons in de gaten houdt, alsof we de prooi zouden willen afpakken. Charles wijst en ik maak de ene foto na de andere. Na een uur en 3 minuten komen we weer boven met een big smile.
Mitch wacht al met de volgende flessen en na 45 minuten oppervlakte-interval gaan we weer het water in. We spoeden ons naar het einde van de jetty (op slechts een diepte van 5,3 meter) en gaan langzaam terug. Na 62 minuten, de nodige naaktslakjes, krabben en jawel, ook weer de nodige Leafies beëindigen we onze laatste duik bij Kingscote, de laatste van de vier met een gemiddelde van een uur. Nadat de spullen zijn gespoeld en we de, best prijzige, duiken hebben afgerekend gaan we naar de deli voor de lunch en genieten volop na. Even de foto’s doorgebladerd, we zijn tevreden. In de plaatselijke fotowinkel, waar we even heen gaan voor een blaasbalgje, wordt verlekkerd naar de onderwatercamera gekeken (“that’s a serious camera, mate”) en moeten we even wat foto’s laten zien.
Na een luie middag slenteren we weer terug naar Bella, zoveel keuze is er niet qua eetgelegenheden en het gezonde eten heeft onze voorkeur boven de, overal verkrijgbare, megaporties fish & chips. Mitch moet werken en we hebben de laptop bij ons om even de beelden te laten zien. We beschouwen het maar als een compliment, dat hij bedelt om foto’s voor de website. Aan de reacties van de andere gasten te merken, zijn er maar weinig, die weten hoe mooi het hier onderwater is!
Na weer een goed maal nemen we afscheid van Mitch en lopen terug naar de kamer. Aan de heldere hemel staat het Southern Cross te stralen. Dat is nóg iets, wat we op het noordelijke halfrond niet zullen terugzien, maar gelukkig hebben we de foto’s nog!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief