Oliver Lenneberg – Mijn eerste keer….

Het was het voorjaar van 2011 en mijn vrouw had een enorme verrassing voor me, vertelde ze me door de telefoon. Geduldig als ik ben wachtte ik tot we bij elkaar waren en had in de tussentijd pas 3.654 smsjes gestuurd met de vraag wat de verrassing nou was. Ik had werkelijk waar geen enkel idee en zij vertelde me ook niets. Maar dan ook écht helemaal niets! Geen letter, geen woord, geen hint, geen richting. Alleen dat ik het heel erg leuk zou gaan vinden.

Eenmaal thuis gekomen probeerde ik mr. Cool te zijn en vroeg er niet naar. Alleen was mrs. Cool een heel stuk cooler en zei niets. Tot na een hele lange tijd, een minuut of vijf, ik het niet langer kon uithouden en vroeg wat de verrassing nou was. “Duiken” zei ze. “Je gaat een duikcursus doen!” Ze had me niet meer kunnen verrassen dan hiermee want het was nooit en te nimmer bij me opgekomen om dit te gaan doen. “Ja, maar…..wanneer en hoe? Waar? Met wie? Waarom?” en meer van dit soort vragen.

In elk geval heb ik meteen gebeld om een afspraak te maken voor mijn eerste duik. Of ik op zaterdag om 10 uur in Vinkeveen wilde zijn, op Zandeiland 4. Ik zou hen herkennen aan de vlaggen die er opgezet waren.

Vol goede moed vertrok ik naar Vinkeveen, vergezeld door Fren, mijn vrouw. Enigszins opgewonden, vlinders in mijn buik vanwege het onbekende en naarmate we dichterbij kwamen begon ik steeds meer en sneller te praten. Hét teken bij mij dat ik nerveus ben. Normaliter ben ik al niet echt een stille Willy, maar nu bleef het maar doorgaan. “Blablablablabla. Blablabla. Blablablabla…..” Achteraf gezien verbaas ik me er nog over dat ze die drie kwartier met me in de auto heeft kunnen zitten en niet onderweg uitgestapt is.

Uiteindelijk kwamen we aan en was de tent van de duikschool snel gevonden. Na het rondje handenschudden en kennismaken werd het een en ander aan me uitgelegd. Theorie…..het is dat het moet, maar het liefste was ik meteen in het water gesprongen om schatten te zoeken, vergane schepen te enteren, kreeften mee naar boven te nemen en te eten en oesters te openen met grote parels. In Vinkeveen. Yeah right, het zullen de zenuwen wel geweest zijn. Uiteindelijk mocht ik dan mijn gear aantrekken en werd ik gekoppeld aan Leon, een van de instructeurs. Angst had ik niet en na wat geklooi met uittrimmen en een enorme hoeveelheid lood aan mijn lijf erbij te hebben gekregen, ging ik dan eindelijk kopje onder en gingen we een stukje zwemmen. Als het goed zou gaan zou ik ook een aantal dingen moeten doen, zoals masker laten vollopen, klaren, masker af, automaat uit en weer vinden, etc. We gingen een stukje zwemmen en ik voelde me als een vis in het water en leek waarschijnlijk meer op een kind in een snoepwinkel dan op een volwassen kerel. Alles was mooi, de vissen die ik zag waren de geweldigste vissen ooit, de instructeur was een held en mijn vrouw de meest fantastische vrouw die iemand zich maar kan wensen. Na een klein rondje zwemmen en waarschijnlijk meer lucht te hebben verbruikt dan een marathonloper tijdens de volle 42 kilometer gingen we onze oefeningen doen. Eerst de ademautomaat. Goed opletten en herhalen wat je ziet. Hoe moeilijk kan het zijn? Tsja, als je de automaat zo in je waffel stopt en je probeert te ademen, krijg je een slok water binnen en kom je erachter dat kotsen wellicht lukt, maar hoesten toch een stuk moeilijker is als je onder water bent en je steeds na een periode van hoesten en je automaat bijna uitspugen, je weer moet ademen. Leon had in elk geval schik. Heeft die jongen ook eens een pleziertje…..

Enfin, nadat ik de ademhaling weer op orde had en zeker wist dat ook ik niet tegen water in mijn longen kan, hebben we de oefening herhaald en kreeg ik zowaar applaus. Door naar de volgende oefening. Masker half laten vollopen en klaren. Dat was een eitje en ging meteen goed. Wederom applaus. Voor mijn gevoel ging ik op korte termijn volle zalen trekken en staande ovaties krijgen. Ik leek wel een puppy. “Volgende, volgende, volgende!!!” Masker af, opzetten en klaren. Leon deed het voor en ik deed het na. Zo ongeveer dan. Masker af en op was geen probleem. Voor het klaren had ik waarschijnlijk een plotselinge aanval van stikstofnarcose gekregen want in plaats van op de reguliere manier klaren, besloot mijn brein mijn neus de opdracht te geven om het water in mijn masker via mijn ademgaten op te slurpen. Leon’s ogen pasten nog net in zijn masker, zo groot werden ze en ik zag tussen de tranen door dat hij verschrikkelijk moest lachen. Het zou me niet verbazen als hij op dat moment zijn blaas geledigd heeft in zijn pak. Ik daarentegen deed mijn best om niet wederom een hoestaanval te krijgen wat bijna helemaal lukte. Drie keer slikken, twee keer hoesten en missie geslaagd. PADI heeft als eis dat je het masker kunt klaren. Op welke wijze staat niet beschreven en dus ontving ik ook hiervoor weer applaus.

Ondertussen was ik hevig aan het nadenken hoe ik ook alweer moest aangeven dat ik al meer dan de helft van mijn lucht had verbruikt en uiteindelijk lukte me dat ook en zwommen we terug. Ik het gevoel alsof ik de eerste mens op de maan was geweest en Leon het gevoel dat hij toch echt een schone luier moest halen. Eenmaal boven gekomen had ik een smile op mijn gezicht die van oor tot oor ging en vanaf toen wist ik het. Duiken, mijn nieuwe passie die ik zoveel mogelijk wil gaan beoefenen en waarin ik mezelf helemaal kan vinden.

Tevens wil ik mijn excuses aanbieden aan alle mensen om mij heen die vanaf dat moment werden doodgegooid met alle ‘geweldige verhalen’ over duiken, foto’s die van het internet geplukt werden en sinds een jaar zelf geschoten worden, filmpjes en films die bekeken moesten worden en talloze aanmoedigingen om het toch echt zelf een keer te gaan doen. Het spijt me oprecht dat ik jullie dit aandoe, alleen kan ik er niets tegen ondernemen, het is sterker dan ik en de aankomende 40 jaar zal ik jullie nog veel vaker bedelven onder de verhalen, foto’s en filmpjes van mijn duiken! Er is maar één manier om er vanaf te komen en dat is het zelf ook een keer te ervaren. Maak een introduik bij welke duikschool dan ook, doe meteen je opleiding, sluit je aan bij een duikvereniging en doe er iets mee! Maar ik heb jullie gewaarschuwd; het is verslavend