Richard & Marielle de Kok – Nieuwjaarsduik

Ze kenden de vis wel van hun bord, maar rondzwemmend zagen ze deze vis nog nooit. Richard, Mariëlle en Timo de Kok ontdekken de pangasius in Todi.

Datum:  6 januari 2017
Duiklocatie: TODI, Beringen

Afgelopen jaren gingen we in de eerste duik van het nieuwe jaar altijd op zoek naar slakdolven en zeedonderpadden. De slakdolven blijken dit jaar te zijn geëmigreerd en donderpadden hebben we al meer dan genoeg gezien. Tijd voor wat anders dus. Timo (onze zoon van 12) heeft vorig jaar ook zijn brevet gehaald en heeft ook wel zin in een nieuwjaarsduik. Een nat pakkie en 5 graden is voor onze kleine man natuurlijk levensgevaarlijk, dus besluiten we naar Todi in Beringen te gaan.
Een mail aan Todi gestuurd met de vraag of ze kleine duikflessen hebben en kinderjackets. We krijgen een mail terug met de boodschap dat ze alleen zware 10 liter flessen hebben en wel wat kleinere damesjackets. Ai, dat is wel heel jammer. Met een te groot jacket duiken, waarop een lompe zware duikfles hangt, die de hele tijd heen en weer schuift, is heel lastig. Zeker als je net begonnen bent met duiken. Todi snapt het probleem en komt twee dagen later met een reactie terug. Als Mares testcenter hebben ze nu ook de beschikking over 5 liter flessen een jackets met de maat XXS. Top, wat een medewerking en service.

Drie dagen later, op de laatste dag van de kerstvakantie, staan we aan de rand van de voormalige indikker van de mijnsite in Beringen (Vlaanderen). Het pand ziet er echt supermooi en goed afgewerkt uit. Na een korte uitleg over de materialen en spoelprocedures stappen we 20 minuten later het 22 graden warme water in. Voor Timo hebben ze zelfs een tweede fles klaar staan, in geval hij z’n fles te snel leeg lurkt.
We zakken onder en met een zicht van zo’n 20 meter zien we direct allerlei vissen zwemmen. Een pleco (meerval) ligt stilletjes op het dak van de lokale onderwaterkroeg. Heel voorzichtig nader ik de vis om hem op de foto te zetten. Mariëlle en Timo duiken het café in om wat aan de bar te gaan hangen. Na paar minuten duiken we verder.

De voormalige betonnen indikker is in een achttal taartpunten verdeeld. Deze vakken worden van elkaar gescheiden door een bellengordijn. In iedere taartpunt vind je een ander thema. Naast de kroeg is er een korte kloof, een omgevallen boom, een paar autowrakken, een mijngang, rotsgebied, een romeinse tempel met zuilen, metalen korven gevuld met stenen en een gatenmuur waar allerlei kleine visjes in leven. Vooral bij de autowrakken zijn erg veel vissen te vinden. Deze taartpunt is duidelijk hun favoriet. Foto’s maken is enorm lastig. De vissen zijn rap en onrustig, bijna niet te doen. Het lijkt een beetje op de zeebaarzen bij de Zeelandbrug. Ik had beter een andere lens kunnen kiezen.
Een flinke school zilverdollars (soort piranha-achtige vis) zoeft tussen mij en de muur van het bassin langs. Boven mij zwemt een uit de kluiten gewassen goerami, prachtig om te zien. Ik geef Timo het teken dat we op zoek gaan naar het diepste punt van het bassin. De indikker is eigenlijk een soort trechter met in het midden het diepste punt. Hier zien we diverse pangasia. Grappig, ik weet hoe die er op mijn bord uitziet, maar heb de vis nog nooit in levende lijve gezien.
Timo kruipt zo diep mogelijk de trechter in. Naast een van de roosters is nog wat ruimte waar hij half in verdwijnt. Even later laat hij zijn duikcomputer zien: 10.4 m. Als je hier je best doet kun je dus in de dubbel cijfers terecht komen.

We gaan weer verder op zoek naar voor ons onbekende vissen. Volgens de website van TODI moeten er ruim dertig soorten rondzwemmen. We vinden er rond de 20, maar het is lastig te onthouden met allemaal nieuwe soorten. We komen er achter dat in het midden van het bassin onder water nog een ruimte (betonnen koepel) is waar je even met elkaar kunt kletsen. Uiteraard gaan de automaten even uit om een babbeltje te maken. Dan duiken we gauw weer verder. De tijd gaat toch sneller dan je denkt. Mariëlle vraagt om de camera en probeert nog een foto te maken als ik en Timo half door één van de bellengordijnen heen duiken.

Als ik de camera weer terug krijg geeft Timo aan dat hij 50 bar heeft. Alweer 50 min, dus een nieuwe fles halen heeft geen zin meer. We zwemmen rustig terug en terwijl Mariëlle Timo het water uithelpt probeer ik die pleco weer te vereeuwigen. Even later komt Mariëlle weer terug en we zwemmen nog een rondje en nemen afscheid van de visjes. Leuke plek om je eventuele winterstop even te onderbreken. Volgend jaar komen we misschien weer terug voor onze nieuwjaarsduik, maar volgende week toch weer de Oosterschelde in, want outdoor blijft wel onze voorkeur houden.