Niet te geloven
De dag van Nanja’s wereldrecordpoging komt dichterbij. Maar of het allemaal zonder slag of stoot gaat? Niet echt…
Daar zit je dan. Eindelijk. In Egypte en klaar om je droom te verwezenlijken. Jij en je pakje zakdoekjes. ZAKDOEKJES? Ja, je leest het goed. Een jaar trainen, topfit en gezond en precies de dag voor je het vliegtuig in stapt, begint je neus te kriebelen en ja hoor, verkouden…
Maar goed. Als je voor een langere tijd traint met een doel om op één ademteug met behulp van een slee naar meer dan 127 meter te gaan en op eigen kracht weer omhoog te zwemmen, dan kan het niet missen dat je hier en daar een tegenslag(je) voor de kiezen krijgt. Uiteindelijk staat of valt alles met hoe je er mee om gaat. Zo ben ik met mijn veiligheidslanyard al een keer aan de slee blijven hangen terwijl ik naar boven wilde zwemmen. Geen pretje op 115 meter diepte, zal ik je vertellen. Mijn 100 meter-duik waar ik in het vorige blog over vertelde, was redelijk traumatisch. Vier dagen voor je weggaat, hoor je dat de Egyptische autoriteiten moeilijk doen over een werkvergunning en het freedivecentrum tot nader order hebben gesloten, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Je zou dit als tegenslag op tegenslag kunnen beleven, bij de pakken neer kunnen gaan zitten en denken dat dit toch niet jouw ding is. Tuurlijk. Helemaal niets mis mee. Alleen dat ik dan de rest van mijn leven baal dat ik mijn doel niet bereikt heb. Het gevolg is zo’n zeurderig bejaard dametje waar niemand mee wil praten, omdat ze alleen maar kan praten over dat wat er niet was. (Nee, ik heb het niet over die bekende die direct door je hoofd schiet. Ik heb het even over mijn theoretische toekomstige ik.)
Je begrijpt het wellicht al. Zo denk ik niet. Elke angst die ik tegen kom, elke ervaring die ik beleef, grijp ik aan om mezelf weer flexibeler te maken. Ik blijf vertrouwen dat het goed komt, en blijf bovenal het vertrouwen houden in mijn eigen kunnen. Hierdoor pak ik elke belevenis aan als een leermoment. Ik reset mezelf weer met de kennis en ervaring die ik opdoe, en word er een betere freediver van. En ik durf zelfs te zeggen; een beter mens.
Niet zo gek dus dat ik zo gek ben op deze sport. Het water werkt als een spiegel van mijn innerlijk. Als ik dan ook nog mag eindigen met een wereldrecord, dan ben ik helemaal een rijk mens. Vooralsnog geniet ik van de weg ernaar toe en heb ik gisteren mijn eerste trainingsdag beëindigd met een nette 90 meter. Een kop met snot, tijdelijk schoongeveegd door neusspray, weerhield me niet om compleet ontspannen te genieten van een geweldige duik.
Op naar 17 oktober. Op naar een wereldrecord!
Nanja van den Broek is freediver en heeft menig record op haar naam staan. In 2014 tikte ze nog als eerste Nederlander en als derde vrouw ter wereld in de discipline No Limits met masker de 100 meter aan.
Nanja geeft ook freedive-opleidingen in haar eigen school.
Links:
