Nachtduiken op Bonaire

Net na het avondeten slaan bij mij de twijfels toe: was dit dan echt een dag met maar 1 duikje?

Dat probleem is snel opgelost, de duikspullen staan nog klaar, een volle fles ligt nog achterin de pick-up en de dichtstbijzijnde duikplaats is 3 minuten rijden. Kortom: binnen 4 minuten sta ik toch nog een keertje langs de waterkant.
Zodra ik mijn hoofd onder water steek, zwermen een aantal kleine visjes om me heen. Ze reflecteren het licht van mijn lamp, waardoor ik het idee heb in een sterrenhemel met vallende sterren te zwemmen. Dat er buitenaards leven is in dit sterrenstelsel, bewijst al snel een octopus, die geen bezoek verwacht had op zijn nachtelijke uitstapje. Als een echte alien verandert hij snel van kleur en vorm terwijl hij me boos aankijkt. En hij vertrekt terug naar zijn eigen planeet.

Iets verderop ontdek ik een enorme krab. Zijn lijf is zo groot als een flinke handbal en hij heeft enorme poten. Hij is duidelijk minder onder de indruk van mij, dan ik van hem en hij gaat rustig door met plukken wier van de stenen plukken en deze in zijn bek stoppen.
Terwijl ik verder zwem, ontdek ik een papegaaivis, al helemaal in zijn slaapzakje van slijm gewikkeld. Het is bijzonder om te zien, hoe deze vis zichzelf weet te beschermen tijdens zijn slaap.

Terwijl ik op mijn gemak verder zwem, ontdek ik dat ik achtervolgd word. Twee grote tarpon zwemmen voortdurend in cirkels om mee heen, klaar om iedere vis waar ik met mijn lamp op schijn, te verslinden. Aangezien ik het ze niet te makkelijk wil maken, probeer ik mijn lamp niet direct richting een vis te schijnen. Al snel kom ik er achter, dat ze dan weliswaar mijn lamp wel erg makkelijk vinden om bij te jagen, maar dat ze zelf niet zo gediend zijn van licht. Terwijl ik fotografeer, flits ik af en toe een keer richting de tarpons, waarna ze me even de tijd geven om rustig een foto te maken.

Een gevlekte slangaal kronkelt over de bodem. Het witte zand en het beweeglijke dier maken het lastig om een foto te maken. Ik wil even een vinger op de zandbodem zetten om stabiel te kunnen liggen, maar herinner me dan de enorme krab die ik aan het begin van de duik zag. Ineens vind ik het geen goed plan meer om mijn vinger net buiten de lichtcirkel van mijn lamp ‘onbeheerd achter te laten’ in het donker. Dan maar iets minder stabiel….

Als ik mijn hoofd boven water steek, keer ik terug in een sterrenstelsel dat ik met andere mensen moet delen. In dit sterrenstelsel ademen we weer lucht in plaats van nitrox.

Komende weken houden we je in een serie blogs op de hoogte van onze avonturen op Bonaire.
Wordt vervolgd!