Mijn freedive-icoon is niet meer….
Nanja van den Broek is in training. Dit is een blog over angst, blijdschap, opluchting en dan een vreselijk verdriet.
De afgelopen drie weken heb ik getraind in Egypte. Het was spannend, want als ik niet in de buurt zou komen van de diepte, dan hoef ik echt geen wereldrecord aan te kondigen in oktober. De eerste week heb ik heel veel ‘ondiep’ getraind. Duiken naar 40,50,60, 70, 80 en 90 meter. Dit om mijn techniek waarmee ik mijn oren klaar te polijsten. In week 2 gingen we rustig aan dieper en na wat duiken vond mijn coach mij klaar om voor de 100 meter variabel te gaan. Hierbij ga je met de slee naar beneden en zwemmend omhoog.
Het is raar wat getallen met je doen. 100 meter doet wat met me. Ik was niet heel erg nerveus en voelde best vertrouwen dat ik het kon. Ik kan in het zwembad immers altijd op commando meer dan 100 meter zwemmen en nu zwem ik zelfs met een positief drijfvermogen voor zeker de helft van de weg omhoog. Ondanks deze gedachte merkte ik dat ik heel erg mijn aandacht bij het klaren moest houden. Mijn gedachten toen ik op de slee naar beneden zoefde, gingen 1 keer naar het feit dat ik omhoog zou zwemmen en hup een foutje en een deel van de lucht uit mijn mond was weg… Gelukkig nog genoeg om aan te komen op diepte.
Beneden aangekomen trok ik mezelf van de slee en begon te zwemmen. Wat er toen gebeurde.. Elke cel in mijn lichaam schreeuwde naar me: waar ben je mee bezig? Ben je levensmoe! Ik wil niet dood! Ik sprintte omhoog in een tijd die sneller was dan wanneer ik met de ballon omhoog was gekomen (echt snel dus!). De safety diver die me opkwam halen, schoot ik voorbij, waar ik normaal eigenlijk mezelf rustig omhoog laat drijven. Nu zag hij alleen de onderkant van mijn monovin en konden ze me van geen kant bijblijven. Vervolgens kwam ik roze als een biggetje van de zuurstof boven. Gered. Alle angst die in mijn lijf zat, was er in die duik uitgekomen. Ik moest bijkomen. Daarna begreep ik wat de duik betekende. Als ik met zo veel angst, zo veel zuurstof overheb na een duik, dan is het dus echt goed te doen! De dagen daarna dook ik No Limits dieper en dieper en met variabel nog naar 110 meter. Op de laatste dag dook ik al naar mijn doel 130 meter, nog een extra 20 meter omhoog zwemmen en ik ben er. Heerlijk om nu al te hebben gehaald en met vertrouwen kijk ik naar oktober uit.
Verschrikkelijk nieuws
Thuis aangekomen komt na een enkele dag het verschrikkelijke nieuws. De huidige wereldrecordhoudster in alle disciplines, op no limits na, is vermist tijdens een recreatieve sessie. Nu ik dit schrijf, is ze al 3 dagen vermist. Genoeg reden om aan te nemen dat ze er niet meer is. Natalia Molchanova was een topatlete en een voorbeeld voor velen. Een aardige vrouw, die ik in mijn freedivecarriere verschillende keren heb ontmoet en gesproken. Ze was een watervrouw pur sang, schreef wetenschappelijke artikelen en gedichten. Ze was gek op kleine kinderen en keek er al naar uit oma te worden. Een vrouw met een enorme wilskracht en sterke geest, die haar weerga binnen de sport niet kent. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van haar. De gedachte hoeveel dagen het duurt voor ze het wereldrecord weer over zou nemen, verstomt in mijn gedachten. Een diepe buiging van mij. Rust in vrede, Natalia…
Nanja van den Broek is freediver en heeft menig record op haar naam staan. In 2014 tikte ze nog als eerste Nederlander en als derde vrouw ter wereld in de discipline No Limits met masker de 100 meter aan.
Nanja geeft ook freedive-opleidingen in haar eigen school.
Links:
