Jeroen Thoolen – Mantapolonaise op Manta Point

De felle zonnestralen verlichten het koraal. Ze dansen ritmisch op denkbeeldige muziek en verraden daarmee de flinke golfslag aan de oppervlakte. Maar dan verstomt de muziek. Het lijkt donker te worden. Enorme schaduwen werpen zich over de bodem. Duikreporter Jeroen Thoolen duikt bij Bali.

Datum:  15 juli 2016
Duiklocatie: Nusa Penida, Bali

Naar deze duikdag op Bali kijken we in het bijzonder uit. Vandaag staat een bootreis naar het eiland Nusa Penida, ten oosten van Bali, op het programma.

Duikstek: Manta Point
Vanuit onze lumbung in Sanur, is de reistijd tot de boot die ons vandaag naar de duikbestemming brengt beperkt. Dat is fijn, want we hebben heel wat over land afgereisd voor de verschillende duikstekken.
Bij het haventje aangekomen worden de duikuitrustingen via kleine bootjes naar de wat grotere boot gebracht, terwijl onze dive guide Juliet de briefing verzorgt. Voorafgaand aan de reis heb ik zo veel gegoogeld en ge-youtubed, dat ze me niet veel nieuws vertelt. Ze wijst ons nog wel op de ruwe zee – achter haar – en dat mensen nog wel eens zeeziek willen worden. Vanwege mijn aversie tegen medicijnen in het algemeen en aanstelleritis in het bijzonder, sla ik het pilletje stoer, maar vriendelijk af: ik heb de Atlantische oceaan, ten noorden van Gran Canaria, al eens overleefd zonder.

Primatour
In de vorige alinea ging ik de fout in. Voor mijn gevoel is het twee uur varen naar Nusa Penida en de golfslag is bizar. Lange tijd kan ik heel stoer naar de horizon turen, maar er komt een moment dat we onze camerasetjes en duikuitrusting gereed gaan maken. En zodra ik ‘mijn’ horizon kwijt raak, wordt het ongemakkelijker en ongemakkelijker. Dive guide Amin kijkt het van een afstandje aan en zijn glimlach bij ons oogcontact zegt me genoeg. ‘Kom bij me zitten’ gebaart hij me. Ok, uitstel. Vlakbij de spiegel met de twee maal 85pk zit je inderdaad beter. Ik kijk weer naar de horizon. Maar het blijkt uitstel van executie. Het lijkt me oprecht beter om het onderwaterleven te ondersteunen met mijn genoten ontbijt, om daarna alsnog een Primatourtje in te nemen voor de resterende vaartijd en de terugweg. Het lucht op.
Niet veel later arriveren we op duikstek Manta Point. Omdat ik mijn ontbijt zo lief had gedeeld met de onderwaterfauna mag ik als eerste te water. Attent! Ik voer mijn mooiste flikflak – eh bootrol – ten tonele. Gezien het zicht veroorloof ik het mij om snel af te dalen naar een diepte waar de golfslag minder speelt, maar ik de dive guides wel kan zien. Buis van Eustachius open en linea recta naar plm. 1,5m van de bodem. Wat een bevrijding.
De volgende die afdaalt is dive guide Amin. Daarna volgt in verschillende plonsjes de rest. Ik verenig me met Desirée waarna we de omgeving verkennen. De zon schijnt zo fel, dat het lijkt alsof de kleurbreking op het koraal amper plaats vindt.

Zonnestralen
De felle zonnestralen verlichten het koraal. Ze dansen ritmisch op denkbeeldige muziek en verraden daarmee de flinke golfslag aan de oppervlakte. Maar dan verstomt de muziek. Het lijkt donker te worden. Enorme schaduwen werpen zich over de bodem.
Hiervoor zijn we gekomen. Een Manta ray! Was ik een half uur eerder nog zeeziek, nu voel ik me de koning te rijk. Wat een verschijning. Heet dit nog zwemmen? Zweven? Voortstuwen? Dansen? Het lijkt op onderwaterparaderen. En zo ga ik het noemen ook. Ik heb geen groothoeklens op mijn onderwaterhuis geschroefd en de verrassing is te groot, om er een goed filmpje van te maken. Even in de gaten houden waar meneertje (mevrouwtje?) naar toe paradeert.
Dat blijkt niet nodig, want de relatief rustige baai wordt snel gevuld met 8-10 manta’s. In een soort polonaise, maar dan meer ‘paraderend’, zwemmen zij achtjes achter elkaar aan. Ik manoeuvreer mezelf zo, dat ik ondanks mijn kleinhoek, samen met een manta op video kom. Prachtig. Desirée fotografeert er intussen ook vrolijk op los. Dit maken we voorlopig niet meer mee.

(foto: Desirée Thoolen)

De tijd vliegt, drie kwartier in elk geval. Met een flesdruk van 40 bar aan de oppervlakte ben ik tevreden over de duik.
De Primatour is intussen ingewerkt. Tijd om de groeten te doen aan het thuisfront, te lunchen, en door te varen naar de volgende duikstek ten westen van Nusa Penida: Crystal bay. Wat een ervaring!
Dikke tip: accepteer een anti-zeeziektabletje als de dive guide het je aanbiedt. Ik zal volgende keer ook een iets minder grote vent uithangen.