Leendert Smit – Slanke waaierslakparade onder de Zeelandbrug
‘Maar wel veel slakjes’ roepen de duikers die het water uit komen. Leendert stapt vol goede moed het water in en gaat op zoek.
| Locatie | Zeelandbrug |
Mijn fles moest leeg voor de keuring dus is er dan een betere plek te vinden dan de Zeelandbrug om dat te verwezenlijken? Het weer zit al weken mee en ook deze zondag is het zonnig en staat er niet al te veel wind. Naar boven rijdend richting de brug is altijd een spannend moment. Zie ik auto’s staan dan is het heel druk. Zie ik niets dan valt het mee.
Het valt mee, zeker gezien de omstandigheden en het gunstige tijdstip van de kentering. Ik parkeer mijn auto in ze zon op de ‘oprit’ naar het pad richting halverwege want onder de brug sta je in de schaduw. Bij het monteren van de tweede trap blijft de o-ring te lekken. Ik peuter de o-ring uit de kraan en zie dat deze volkomen verteerd is en enigszins platgedrukt. Wat ben ik blij dat ik altijd een voorraadje bij me heb. Regelmatig o-ringen vervangen is denk ik toch een goed idee. Een lekkende aansluiting onder water lijkt me geen leuke ervaring.
Van de dijk af ziet het water wat melkig en 2 duikers die er net uitkomen melden dat het zicht inderdaad niet zo geweldig is. ‘Maar wel veel slakjes’ roepen ze nog na. Dat geeft de burger moed. Ik besluit niet helemaal naar de pijler te gaan en gewoon af te dalen, de stroom te peilen en daar tegenin gaan zwemmen. Tot mijn verbazing staat er nog een zwakke ebstroom dus dan toch maar richting pijler. Ik zie al snel overal de kleine rode vlekjes van de slanke waaierslakken.
Ze zitten echt overal maar natuurlijk meestal op plekken waar fotograferen lastig wordt. Ik moet dus toch nog even zoeken voordat ik wat geschikte exemplaren heb gevonden. Ondertussen kom ik dodemansduimen, grote vlokslakken, galathea kreeftjes en rosse sterslakken tegen. Wat een rijkdom! Ik krijg het wel koud in mijn natte pak maar ik bijt door en weet er ruim 50 minuten uit te persen. Het grappige is dat je het koud hebt als je even niks ziet en de kou vergeet zodra je fanatiek aan het fotograferen slaat.
Toch enigszins bibberend sta ik even later naast mijn auto Een oranje volkswagenbusje staat aan de andere kant van het pad. Op de een of andere manier komt dat busje me bekend voor maar ik weet niet zo snel van wat. Ik raak in gesprek met de vrouw die bij het busje hoort en kom er langzamerhand achter dat de duiker op wie ze zit te wachten Udo van Dongen is. Daar heb ik laatst nog een lezing van bijgewoond waarin volgens mij datzelfde busje figureerde, vandaar dus.
