Kralen zoeken
Mijn blik dwaalt over de zanderige bodem….op zoek naar iets blauws. Ik ben volkomen gefixeerd en heb nauwelijks in de gaten wat er om me heen gebeurt. Ik moet en zal een blauwe kraal vinden.
Blue Bead Hole. De spot van de blauwe kralen. In het verre verleden werden de slaven op het eiland uitbetaald in blauwe kralen. Maar aangezien Statia een belangrijk handelscentrum was, worden de kralen ook elders in de wereld nog altijd teruggevonden. Sterker nog….de Hollanders kochten Manhattan voor dertig blauwe kralen van de indianen.
En naar zo’n blauwe kraal ben ik op zoek. Jazeker, ze liggen er nog. Door de beweging van het water verplaatst ook het zand zich en regelmatig vinden scherpe ogen nog een blauwe kraal.
Na een kwartier zoeken, ik heb niet al te veel geduld, geef ik het op en kijk ik weer eens waar JP en Glenn met hun camera’s zitten. Gelukkig is het zicht boven de zanderige bodem prima en zie ik hen op een afstandje druk bezig. Langzaam zwem ik naar hen toe. Met het besef en de ervaring dat ik fotograferende duikers maar beter niet kan storen, blijf ik op een paar meter afstand achter hen zitten. Ik probeer te zien waar ze mee bezig zijn maar zie echt niets. Niet verwonderlijk want behalve om de blue beads staat deze Antilliaanse spot bekend om zijn macroleven. Glenn heeft ons in het duikcentrum al foto’s laten zien van de blenny’s, zijn favoriete onderwerp. Op de foto leek het heel wat, maar hoe goed ik ook mijn best doe, ik kan niet zien wat de twee daadwerkelijk fotograferen.
Ik beperk me dus maar tot mijn eigen vierkante meter en probeer in het zand en op de kleine koraaltakjes iets te ontdekken. Het duurt even, maar dan zie ik een klein kopje uit het zand steken. Ik probeer dichterbij te komen en weg is het koppie. Ik blijf er doodstil boven hangen. Geduld….en daar verschijnt het weer. Als je heel goed kijkt, zie je oogjes. Het diertje is kleiner dan klein. Ik blijf kijken en m’n blik wordt steeds scherper. Het wordt een sport om het kleine leven te ontdekken. Of het nu een blenny in het zand is of een paarsachtige garnaal tegen een stukje koraal. Allemaal even klein en fijn. Ik beperk me echt tot mijn vierkante meter, er valt zo veel te ontdekken.
Ik ben zo gefocust dat ik opschrik van het geluid van tikken. De fotografen gebaren dat ze willen opstijgen. Ik kijk op mijn computer, we zijn al ruim vijf kwartier onder water. Time flies if you’re having fun!
Langzaam zwemmen we terug naar de boot. In het duikcentrum laten JP en Glenn hun foto’s zien. Ongelooflijk dat deze kleine diertjes op een foto zo veel groter zijn dan in het echt. Pas nu zie ik wat ik eigenlijk heb gezien.
Hier bij Blue Bead Hole heb ik geen blauwe kraal gevonden, maar wel een nieuwe sport. Het macroleven heeft me in zijn greep. Waar we morgen duiken? Ik denk op Blue Bead Hole….
Onderstaande film is van JP Bresser
