Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

John Landa – The real story

Op 2 juli plaatste John Landa een duikreport over het zeepaardje. Het maakte wat los onder Zeelandduikers. Nu alles weer rustig is, doet John nogmaals zijn verhaal en vertelt hij wat zijn vondst teweegbracht. En hij vertelt de locatie!


Datum: 1-7-2012
Duiklocatie: Zeeland

duikreport-call-to-action-350x85

Ik had gisterenavond de gedachten om zondag s,morgens een duik te maken aan de Zeelandbrug speciaal voor slakjes, ik ben op tijd naar bed gegaan want ik moest er dan echt heel vroeg uit. ’s Nachts heb ik werkelijk een hele rare droom (dit is niet verzonnen) het ging niet over zeepaardjes maar over een duikstek op het eiland Tholen onderwater, erg raar.
Voordat mijn wekker afgaat ben ik al uit mijn bed ik pak mijn spullen en verander de duikplannen die ik gemaakt heb en volg mijn instinct en wat blijkt dromen zijn niet altijd bedrog.

Ik kom aan op de parkeerplaats van St. Annaland en alles staat vol met auto’s maar er is geen enkele duiker te bekennen, het blijken allemaal auto’s booteigenaren te zijn die waarschijnlijk lekker aan het varen zijn, ik heb de hele duikstek voor me zelf.

Voordeel als je solo duikt, rap omkleden, rap je spullen optuigen, spullen pakken en je ligt binnen tien minuten in het water, nadeel je hebt niemand om een praatje te maken of je ervaringen te delen en het is zeker niet zo gezellig, duiken met een hele goede buddy is veel leuker.

Ik ga te water via het strandje en zwem naar de overgang en ik ga naar links, ik ga deze keer voor de dahlia’s want die zijn al een tijd niet meer te zien geweest en dat vind ik eigenlijk toch wel jammer, voorheen had ik altijd wel een of meerdere dahlia’s gespot maar de laatste tijd is er geen een meer te vinden, ik denk dat de vlokslakken de dahlia’s te grazen hebben genomen, misschien komen ze terug.

duik_489_197

Ik zwem de rand af en ik kom heel veel zwarte grondels tegen die in een lege oester zitten, erg mooi hoe die oogjes van de grondel jou in de gaten houden vanuit die lege oester.
Ik kom ook heel veel hooiwagenkrabben tegen, sommige een klein beetje gecamoufleerd maar de meeste helemaal kaal, ik heb wel eens hooiwagenkrabben gezien die zo veel stukjes wier aan zijn lijf had hangen dat hij niet meer herkenbaar was als hooiwagenkrab.

Na een tijdje kom ik onder aan de dijk terecht en ik zie op de bodem honderden en honderden zeesterren, zoveel bij elkaar heb ik er nog niet gezien, ik probeer foto’s te maken om te laten zien dat er ontzettend veel zeesterren zijn.
Ik kom ook veel grote kreeften tegen en dan bedoel ik echt grote kreeften waaronder eentje waar je wel respect voor krijgt zo groot is hij, machtig mooi. Ik zie nog een zeedonderpad die helemaal verstopt zit in een spons en hij blijft daar liggen, erg vreemd naast de spons ligt nog een zeedonderpad, normaal als je te dicht bij een zeedonderpad komt vlucht hij weg met een kleine sprint en gaat hij een stukje verderop liggen maar deze bleef in dat gat liggen, een voortplantings ritueel misschien?

duik_489_194

Maar waar ik eigenlijk voor kwam krijg ik maar niet gevonden, zeedahlia’s, ik besluit om voorbij de punt te gaan en nog veel verder te zwemmen en ik kom in een voor mij totaal onbekend gebied, de dijk is niet begroeid met spons maar een kale zandvlakte.

Ik ben nog een tijdje door gezwommen en dan kom je weer oesters en sponzen tegen maar eigenlijk is het allemaal niet zo spectaculair. Ik draai om en ik besluit het eens heel anders te doen ik ga op vier a vijf meter diepte terug naar het strandje, ik heb nog een hele weg te gaan, één voordeel, ik heb de stroming mee.

Ik kom nu op een stuk waar de dijk vrij stijl is en helemaal begroeit is met spons, dit is niet op de foto te zetten zo mooi, het doet gewoon tropisch aan net alsof langs een groot koraalrif duikt en net op dat moment word het zicht een stuk beter ik kan zeker een meter of vijf zes verder kijken en met het zonnetje erop, de duik kan niet meer stuk, super.

Het is eigenlijk heel raar deze duik, ik heb stukken waar het zicht heel goed is en stukken waar het echt een stuk minder is, op een gegeven moment kom ik op een stuk met wier waar veel oesters tussen staan en de oesters zijn allemaal helemaal bedekt met baksteen anemoontjes, duizenden op elke oester zitten er tientallen, ik ben eigenlijk net met mijn camera bezig om instellingen te veranderen tot ik in mijn linker ooghoek iets vrij rond zie zwemmen en werkelijk mijn hart gaat als een dolle te keer ik laat mijn camera bijna vallen tranen schieten in mijn ogen, ik roep heel hard YEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEESSSSSSSSSSSSSSSS een zeepaardje.

duik_489_158

Ik hoef duikers niet uit te leggen welk gevoel dat geeft, het is net zoiets als de jackpot winnen of de hoofdprijs in de loterij.

Ik ben nu tig dingen tegelijk aan het doen, ik lig te stuntelen met mijn camera, mijn bril loopt vol en ik probeer natuurlijk dat zeepaardje in het oog te houden en ik kijk nog even vlug op mijn manometer om te kijken hoeveel druk er nog in mijn fles zit, gelukkig honderdtien bar, ik kan hem nog even volgen.
Ik heb het geluk gehad dat hij vrij rond zwom en dat hij makkelijk in de gaten was te houden maar hij zwemt en blijft zwemmen en ik probeer allemaal foto’s te maken maar ik kan hem niet volgen en tegelijk op mijn schermpje van de camera kijken, veel foto’s gaan op de gok hij zwemt van vier meter naar tien meter diep en daar stopt hij even en gaat op een spons zitten, nu zwemt hij van de ene spons naar de andere spons en ik maak zoveel mogelijk foto’s, er moet toch minstens een goede foto bij zitten zijn mijn gedachten.

Terwijl ik dat doe, houd ik mijn manometer goed in de gaten en na een kleine dertig minuten ben ik noodgedwongen om naar ondieper water te gaan en ik groet mijn zeepaardje tot ziens of vaarwel, maar dat moet nog blijken bij de volgende duiken die ik hier ga maken.
Ik ga op mijn gemak naar boven tot een meter of twee diepte en ik laat me op mijn gemak naar het strandje drijven, ik heb echt een intens goed gevoel, mijn bril lekt van de grote lach op mond.

duik_489_190

Ik kom bij het strandje uit het water en dan verwacht je dat de halve duikpers en jubelende duikers je op staat te wachten omdat jij een zeepaardje heb gevonden, maar niks van dat alles, het strandje is helemaal leeg en als ik bij de auto kom is er ook niemand, en als ik mijn vrouw een sms wil sturen is de accu van mijn telefoon ook nog leeg en ik wil gewoon mijn verhaal kwijt, dat is het nadeel van solo duiken.
Ik ruim mijn spullen op en kleed me om en kijk vlug nog even op mijn fototoestel om de foto’s te bekijken, yes ik heb er een gevonden en op de foto gezet, ik had trouwens bijna honderdtwintig foto’s van het zeepaardje gemaakt.

Als ik terug naar huis rij in de auto heb ik nog steeds het intens goede gevoel dat ik had na de vondst, ik zit met een grote lach in de auto.

Ik kom thuis en ik wil eerst mijn vrouw voor de gek houden dat ik niets gevonden had maar ik was zo intens blij dat ik gelijk zei dat ik een zeepaardje gevonden had.

Ik heb als eerste alle foto’s op de laptop gezet en alle foto’s door gezapt tot ik bij de foto’s van het zeepaardje kwam, soms is het een teleurstelling, de meeste zijn onderbelicht, of maar een deel van het zeepaardje op de foto, of hij staat er onscherp op maar van de honderdtwintig zijn er wel een paar mooie van over gebleven, en al waren de foto’s mislukt de ervaring en het intens goede gevoel pakken ze me niet meer af.

Ik had altijd tegen mezelf en andere gezegd, als ik ooit nog een keer zeepaardje vind houd ik het voor mijn eigen en vertel ik het niemand, maar ja ik kan het toch niet voor mezelf houden, ik zet het toch op facebook, mijn blog en op het duikforum en duikeninbeeld.tv. Ik heb binnen enkele minuten vriendschapverzoeken, smsjes, en heel heel veel berichtjes over waar de vindplaats van het zeepaardje was.

Ik krijg ook berichtjes van bekende onderwaterfotografen die ook doorgewinterde Oosterschelde duikers zijn en sommigen kunnen me vertellen waar ik hem heb gevonden, door de achtergrond van de foto’s en logisch nadenken, dat vond ik erg leuk.
Ik werd ook door duiken.nl benaderd of ze een klein artikeltje over mijn vondst mochten schrijven en de foto’s plaatsen, dat vond ik ook wel weer geinig.

Soms raar dat een droom je plannen veranderen en als je op een heel vertrouwde duikstek eens een keer anders zwemt dan anders en dan heb je ineens een ontmoeting met een zeepaardje, een beestje van misschien zes á zeven centimeter groot die in de grote Oosterschelde helemaal in het niets valt en jij komt hem tegen, over geluk gesproken.

Ik hoef voorlopig nooit meer mee te doen aan een loterij want zoveel geluk op zo’n korte tijd kan nooit.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief