John Landa – Ik kan wel huilen…

Als we de titel moeten geloven, was het geen goede duik voor Duikreporter John. Maar was dat ook echt zo?

Maandag duikdag zoals altijd heb ik met Lia afgesproken en deze keer zouden we St. Annaland aandoen in verband met het zeepaardje dat daar gespot zou zijn.

’s Avonds mijn spullen bij elkaar gezocht alle accu’s opgeladen ik was er helemaal klaar voor vooral als je hoort dat het zicht op het moment super is.

Als ik aankom op St. Annaland staat Lia al te wachten nog even kletsen en even opzoeken waar het zeepaardje volgens goed ingelichte bronnen zou moeten uithangen daarna optuigen en omkleden.

Ik ben helemaal klaar en ik moest alleen nog mijn handen en hoofd in de seals steken en als ik mijn eerste hand in de de seal steek scheurt hij af als papier, de scheur loopt van het neopreen helemaal naar de andere kant tot aan het neopreen, SH!PS dat is balen.

Lia komt er aan en vraagt wat er aan de hand is en nadat ik zeg dat mijn seal kapot is gaat ze gelijk een rol ductape pakken in de auto om proberen te seal te repareren.

Ik heb er eerst geen vertrouwen in omdat hij flink in gescheurd is maar ik wil toch graag duiken dus tapen we heel de seal in na een tijdje krijg ik er toch vertrouwen in.

We pakken de spullen en lopen richting het strandje ik gelijk zover mogelijk naar links om daar te water te gaan en als ik tot mijn middel in het water sta voel ik het water in de geductapete seal binnen stromen, ik probeer iets dieper te gaan en hij word alleen maar natter als ik mijn arm uit het water haal stroomt het water zo uit de kapotte seal dit is echt balen ik had er zo’n zin in ik besluit de duik af te kappen en Lia gaat verder met een andere buddy.

Ik gooi mijn spullen af op het strandje want ik wil ziezo een foto maken onderwater en ik ben toch al nat.

Ik sta half in het water en ik zie ineens een zeemeeuw een soort snoekduik maken richting het water en op dat moment springen er allemaal kleine visjes uit het water de zeemeeuw doet zicht te goed aan wat visjes en vliegt weer weg 10 seconden daarna weer het zelfde ritueel ik denk ik loop er heel voorzichtig naar toe om te kijken waarom die visjes uit het water springen als de bodem onder me verdwijnt laat ik me voorover zakken om er naar toe te zwemmen ik was alleen vergeten dat er nogal wat drijfvermogen in de benen zit die dan ook gelijk omhoog schieten en ik probeer weer overeind te komen maar dat lukt niet 1,2, 3 met veel moeite kom ik weer overeind daarna ben ik er uit gegaan om toch even mijn vinnen te gaan halen.

Zo dobber ik nog heel even rond maar het water gutst mijn pak binnen dus ik besluit er toch uit te gaan en ik ben er nu ook achter dat snorkelen in een droogpak niet zo handig is.

Ik loop terug naar de auto kleed me om er ruim de spullen op en ik haal de camera uit het onderwaterhuis en loop richting de punt om lekker gewoon wat foto’s te maken als ik daar aan kom zie ik bubbels boven komen, dat moeten Lia en haar buddy zijn ik houd ze een tijdje in de gaten en ik ben daarna naar het strand gelopen om daar nog wat sfeervolle plaatjes te maken na een tijdje komen Lia en haar buddy ook boven water en ik zie al een armpje naar boven steken, missie geslaagd ze hebben het zeepaardje gevonden we lopen samen naar de auto en ik hoor de verhalen aan dit is gewoon super.

Bij de auto kleden ze zich snel om om daarna onder het genot van een bakje koffie nog na te kletsen over de duik en ik mag nog even met jaloerse blikken op de schermpjes van de camera’s kijken hoe ze foto’s van het zeepaardje hebben gemaakt.

Jammer dat mijn seal van het droogpak kapot ging en daardoor het zeepaardje heb gemist maar het was wel een leuke dag.

Als het droogpak is gemaakt gaan we natuurlijk nog een keer zoeken.

Lia en buddy bedankt voor de leuke dag.