John Landa – Ernstige twijfels aan mijn kompas

Duik 570.

Omdat ik maandag niet onze gewoonlijke duik samen met Lia kan maken, doen we nog een duikje na de clubduik van vanmorgen. We doen nog een duik bij de Bergse diepsluis omdat Lia bij de eerste duik duikleider was en de duik vanaf de kant moest volgen. Ik was al half aangekleed en ik moest alleen een fles wisselen. Als we klaar zijn lopen we naar het water en het is nu echt druk onder aan de trap het en het water is erg laag deze keer.

Als we onder gaan is het zicht zo slecht dat ik Lia bijna niet meer zie en ik ben zelfs een beetje gedesoriënteerd. Ik kijk op mijn kompas en ik houd Lia haar wing zelfs even vast zodat ik ze niet uit het oog verlies. Voor het gevoel lijkt het net of ik helemaal de verkeerde kant op ga maar als ik op mijn kompas kijk blijk ik toch goed te gaan het is allemaal erg raar.

We zwemmen van de trap vandaan en het zicht wordt gelijk een stuk beter en net als bij de eerste duik zitten we weer op het vlakke gedeelte en weer niet onderaan de dijk zoals ik eigenlijk wilde. Dan ga ik maar navigeren op mijn kompas om weer richting de dijk te komen maar ik blijf maar in het vlakke gedeelte. Ik snap er niks van, het wordt ook steeds ondieper en dat wil zeggen dat we steeds dichterbij het strand komen. We gaan zelfs tot twee meter vijftig diep en na een half uur komen we eindelijk weer bij de dijk uit.

Ik snap er helemaal niks van en ik begin ernstig te twijfelen aan mijn kompas. Ik denk eerst dat iets van metaal mijn kompas beïnvloedt, dus doe ik mijn kompas aan mijn hand in plaats rond mijn arm de volgende duik neem ik een extra kompas mee en kijk of hij afwijkt.

We zwemmen nu weer terug richting de trap en onderweg is het eigenlijk een copy van de eerste duik maar nu ben ik benieuwd of ik mijn eigen stokken terug kan vinden. Gelukkig ik zie mijn herkennings-punt en ik zwem negentig graden uit om bij mijn stokken te komen die ik een duik van te voren heb weg gezet.

Ik zwem en zwem en zwem maar geen stokken te bekennen – dit klopt niet. Ik geef aan bij Lia dat ik ze niet kan vinden en zwem teleurstellend terug naar de dijk. Dat is balen: net stokken weg gezet en ik kan niet meer terug vinden. We gaan verder richting de trap en ik snap er helemaal niks van, ik begin nu echt te twijfelen aan mijn kompas.

Na een tijdje aan de onderkant van de dijk te hebben gezwommen zie ik ineens mijn stokken staan. Nu heb ik ze toch nog gevonden. Ik ga ze nog een keer langs om een foto van die prachtige anjelieren die op de oude stokken zitten. Helaas blijken die mislukt te zijn. We gaan verder richting de trap en ik moet ineens heel erg nodig en het zicht wordt heel slecht, dus zijn we weer bij de trap en ik moet er echt uit. Als ik boven kom, moet ik er met een noodgang naar de auto mijn spullen afgooien en met een noodgang naar de wc, heerlijk zo’n Dixie in de buurt.

Na de duik besluit ik op tijd naar huis te gaan de koffie hadden we al voor de duik gedronken en het was al weer bijna twee uur in de middag – echt tijd om naar huis te gaan. Lia bedankt voor de duik.

Ik ben 64 minuten onderwater geweest, ik ben rond 11:45 uur te water gegaan, de watertemperatuur was 11 graden, het zicht was matig tot redelijk, ik ben maximaal 9 meter diep geweest.