Johan de With – Wereldrecordduik mixed team deep dive

Een wereldrecord poging voor de diepste duik. Hoe gaat dat in zijn werk?
Nieuwe duikreporter Johan de With,  wereldrecordhouder diep duiken in zoet water, vertelt zijn verhaal!

Datum:   26 september 2015
Duiklocatie:  Zwitserland, Thunersee

Op 24 september was ons vertrek naar Zwitserland  voor een wereldrecord poging diep duiken in zoet water. Dit nadat onze poging in juni mislukt was nadat  het gewicht van de shotline was losgeraakt (dit is de lijn waarlangs ik afdaal en opstijg en veel flessen  hangen met deco mengsels voor de opstijging).
Door deze ervaring van de vorige poging wisten we  wat we moesten veranderen en wat goed was en kon  er niks meer in de weg   staan in de poging het record  te verbreken. Dachten WE!!!!.

Het begon al op de  heenreis dat we ineens in Frankrijk reden. Erg druk  onderweg en veel werk aan de weg. Na een rit van
12 uur waren we dan toch op de bestemming, op  camping Lazy Rancho in Unterseen, 5min van de  duikstek af. Lekker uit eten geweest met het team en  vroeg naar bed om de volgende dag “DE duik” te  gaan voorbereiden. Na een goed ontbijt en een
lange briefing zijn we naar de duikstek gegaan, de  Beatenbucht in de Thunersee.
Hier als eerste iedereen  de praktische zaken gedaan, zoals sets opbouwen  en alles checken op de juiste werking hiervan. Tijdens  zo een duik, duikt iedereen solo namelijk. Dit om  drukte te voorkomen langs de shotline. Na deze check  en opbouw door iedereen, hebben we de nieuwe  shotline uitgelopen met een landmeter wiel op 165  meter en 10 meter extra voor de lussen die in deze lijn  gelegd moesten worden voor de deco stage’s. 1 op  100mtr diepte, 1 op 60mtr diepte, 1 op 21mtr diepte  en de laatste op 6mtr diepte.
Deze lussen worden pas  geknoopt als de lijn op diepte ligt en dan begin je op  6mtr met knopen. Dit om te voorkomen dat als je op
100 begint, deze knop op 95mtr ligt als je de laatste  lus knoopt op 6 meter. So far so good.

Toen het water  in met Ab om deze shotline op diepte te brengen  doormiddel van een boei en een katrol. Na ver uitzwemmen , ongeveer 50 mtr de shotline met het gewicht  middels de katrol laten zakken. Na 130mtr lag  deze op de bodem!!!!!!! Nee he. Uiteindelijk na 3 uur,  veel gebek en geen goed gevoel, diepte bereikt.
Maar deze diepte was volgens de markering maar  167 mtr, dus heel krap en zeker 75/100 mtr uit de wal.
Dit is zwemmend met mijn uitrusting al een opgave,  op diepte zeker niet verstandig!!! Mijn humeur was op  dat moment dieper als 167 mtr gedaald in ieder geval.
Terug naar de wal gezwommen en de lijn hier aan  een stalen pijp verankerd. Zo nu eerst ff een bakkie  en iedereen verteld dat mijn gevoel niet lekker was  voor de 165mtr duik ivm de te zwemmen afstand. Wel  zou ik deze dag nog een duik naar 100mtr maken om
de lussen in de shotline te plaatsen, en de gehele lijn  te controleren. Nadat ik mijzelf had aangekleed en  opgetuigd, samen met Ab naar 60 meter gegaan en  op 6 en 21mtr een lus geknoopt in de shotline. Dit ook  op 60 meter gedaan en Ab heeft hier toen de stage
voor de volgende dag weggehangen terwijl ik afzakte  naar 100mtr. Hierbij als test nog even gekeken hoe  snel ik kon afdalen. Dit was 23mtr per min, toch niet  slecht voor een lijn die zover uit de kant lag.
Op  100mtr aangekomen een lus geknoopt en een stage  voor de volgende dag achtergelaten en begonnen  aan de opstijging.

De shotline lag goed, de afstand  (hellingshoek) van de lijn was niet merkbaar voor mij,  ik kon mijn snelheid halen, Alleen lag hij niet erg veel  dieper als ik de 165mtr wilde gaan halen. Dit gaf veel  vragen en twijfel bij mij. Lag hij nog wel op diepte?  Werd hij door het gewicht van 8 stages niet omgetrokken  naar ondieper water etc etc.
Dus ik ging naar  boven met een gemixt gevoel. Na 90 min aangekomen  aan het oppervlakte de duik besproken met het  gehele team. Incl de marge diep heel klein was, met  het evt risico van verschuiven naar minder diepte en  zelfs naar een evt te ondiepe plek!!!! Verder was het  team voor mij zeer ondersteunend hierin en gaven  veel positieve hoop!!! Maar ja dat gevoel he!!!. Nu  gauw terug naar de camping en eten en slapen, het  was al 20:00 uur. En de afspraak voor de volgende  dag was 10u op de duikstek.

Deze nacht was toch  niet zo rustig als gehoopt, veel nagedacht over  duikplanning, hier ook nog mee bezig geweest, en  tja die lijn he! Grrr.
5u In de morgen het gevoel toch  van me af weten te schudden, en begonnen met de  dagelijkse rituelen. Douchen, ontspannen,  plannen.
Deze planning opschrijven voor het team op een  grote plaat trespa, en voor de oppervlakte coördinator  in de dive register. Briefing voor mijzelf op papier  zetten voor het hele team. Zo het is 8:00u nu eerst een  stevig ontbijt en zorgen dat ik veel, heel veel vocht
binnen krijg.
Om 9:20 naar de duiklocatie en hier was mijn diepemede duiker en vriend Markku Diedrich al aanwezig.  Deze zou als hij zich goed voelde meegaan met mij  tijdens de gehele duik, anders zou ik alleen verder  gaan. Hier zijn we toen iedereen aangekomen was  eerst begonnen met het opbouwen van alle duiksets,  klaarmaken van alle stages, en deze werden door  Kok, de support duiker die op 21mtr en 6mtr lag, alvast  weggebracht.

Bij terugkomst van Kok een bakkie  drinken en de briefing. De pers was ook al gearriveerd,  maar hebben mij alleen gelukgewenst, en de rest met  de oppervlakte coördinator besproken. Toen ik het  water inging lagen alle support duikers ook al klaar in  het water te wachten. Nadat ik samen met Markku nog  een laatste check had gedaan, zijn we vertrokken naar  165mtr.

Op 4 mtr kon ik terug de slang van mijn  droogpak was losgeschoten. Dit was door de support  duikers weer snel verholpen. De hele weg naar beneden  heb ik aan de lijn gelegen en Markku rechts van  mij. Onderweg hebben we alle flessen al klaar zien  hangen voor de deco stops onderweg naar boven.
Dit was een geruststellend gevoel, maar ja dit waren  ook wel weer veel kilo’s die de lijn naar een ondiepere  plek konden trekken. Hierom had ik besloten om  een spoel mee te nemen en als de shotline niet diep  genoeg meer lag deze hieraan vast te knopen en
naar de diepte toe te zwemmen. We zijn redelijk  constant met een snelheid van 18mtr per min afgedaald.

Op 140 mtr gaf Markku aan last te hebben van  HPNS (vertaald: Hoge druk op het zenuwstelsel) en  helium shocks, het gevoel is te vergelijken met het  rillen van de kou. Verder waren er geen grote problemen,  en voelde hij en ik zich goed, en zijn we doorgegaan
naar 165 mtr. Hiervoor wordt niet gestopt en  overlegd maar dit gebeurt onderweg naar beneden.
Ja 150mtr, nu moet ik toch wel heeeeel hard gaan  afremmen anders lig ik niet stil en schiet ik evt voorbij  de shotline met het risico deze te verliezen, want ja  lag die wel zo diep? Op de meest conservatieve  computer lag ik stil op 166,4mtr, de minst op 169mtr,  alles checken, Markku nog steeds oke?
Gauw een  boks met elkaar gemaakt, en nu naar boven, het  lastigste. Met ongeveer 18mtr per minuut naar 100mtr  diep toe,   gasswitch en stages pakken, en door naar  60 mtr. Rond 80mtr snelheid omlaag naar 9mtr per  minuut en de eerste stop op 73mtr. Nu wordt de opstijging heel anders . Stappen van 3mtr opstijgen en  korte stopjes, die steeds langer worden naarmate we  minder diep komen. Op 60 mtr aangekomen,  gasswitsch, stage’s pakken van de shotline, en door.
Op 30 mtr aangekomen beginnen de serieus langere  stops. Hier heb ik 3 stages aan Ab gegeven, ook  omdat ik merkte dat ik heel positief werd en omhoog  getrokken werd. (stage’s zijn van aluminium, en  worden positief onder de 100 bar, en gaan dus drijven)
Ab heeft deze doorgegeven aan de volgende  supportduiker, waarop hij zijn deco heeft afgerond.

De volgende support duiker heeft de stages naar het  oppervlakte gebracht, en de oppervlakte coördinator  ingelicht, dat ik/wij helder en oke waren, en het doel  behaald. Euforie ten top daar!!! Al zou mijn duik nog  170min duren.
Op 6mtr aangekomen, alles afgegeven  en had ik alleen nog mijn dubbelset, en 2 stage’s  pure zuurstof hangen voor de deco van ruim 100min.  Af en toe een support duiker om te kijken of alles goed  ging, snoepjes brengen, een breaker drinken, verder  kom ik in een soort modus te zitten waar voor mij het  besef van tijd verdwijnt, en vindt ik het wel lekker daar,  ik vermaak me wel. Na ruim 3u mijn hoofd boven water  en dan gejoel, geschreeuw, applaus, hele dankbare  ouders, super gelukkig team. O ik vergat die fles  champagne die rond gespoten werd. Erg moe maar  zo blij. Iedereen veilig boven, Markku helemaal top.
Het was geslaagd denken we. Nog even een paar  uurtjes rustig aandoen en dan weten we het zeker.

Op de kant aangekomen het team bedankt en elkaar  gefeliciteerd. Ik eerst nog even aan de 02 en mijn  vrouw gebeld. Na een uur heb ik de pers te woord  gestaan, maar deze was grotendeels al door het  team ingelicht over hoe en wat. Zo omkleden naar  de camping en feestje/bbq voor het team.
Missie geslaagd: Wij hebben een wereldrecord mixed team op naam!!