Jeroen Thoolen – Sorry Snotolf

Om de zoveel tijd is er zo’n hype. Wie herinnert zich niet Happie de zeehond, de zeepaardjes bij de Zeelandbrug en de jaarlijkse sepia madness. Je hebt een geweldige ontmoeting. De beelden daarvan deel je sowieso. Maak je de vindlocatie openbaar? Houd je hem voor jezelf ten behoeve van je vondst? Jeroen vertelt over zijn dilemma mét foto’s en film.

Datum: 6-4-2017
Duiklocatie: Anna Jacobapolder

Ook Nederland biedt duikers twaalf maanden per jaar een grote variatie duikbestemmingen. En één en dezelfde duikstek biedt duikers door het jaar, per seizoen, per maand, dag en nacht een verschillende beleving.
Zo zijn de wintermaanden het domein van de snotolven. Verschillende duikers loggen op Duikersgids en Facebook ontmoetingen met snotolven en ook hier op DuikeninBeeld zijn meerdere duikreports verschenen.

Voordat, en ook nadat, ik in 2012 een snotolf gefilmd heb, heb ik nooit meer een snotolf gezien. Ons duikseizoen begon simpelweg te laat. Dit jaar organiseer ik de nieuwjaarsduik van onze club, half januari. Een goed begin. Vol goede moed vervolg ik in februari de duiken. Verschillende stekken in de Oosterschelde, maar nog geen snotolf. Die inmiddels wel steeds hoger op mijn verlanglijstje komt te staan.

Dilemma
Om de zoveel tijd is er zo’n hype. Wie herinnert zich niet Happie de zeehond, de zeepaardjes bij de Zeelandbrug en de jaarlijkse sepia madness. Het levert op social media vaak een levendige discussie op. Je hebt een geweldige ontmoeting. De beelden daarvan deel je sowieso. Maak je de vindlocatie openbaar? Houd je hem voor jezelf?

Ik ben zelf niet in de positie geweest een unieke ontmoeting geheim te moeten houden. Geen idee hoe ik ermee zou omgaan wanneer ik zo’n bijzondere ontmoeting zou hebben. Volgens mij afhankelijk van het moment, van de vondst (een nestje is kwetsbaarder dan een vis die niet op dezelfde plaats zal blijven) en van mijn enthousiasme.
Je kunt hem ook omdraaien. Voor hetzelfde dilemma sta ik natuurlijk wanneer ik via social media de locatie van een snotolf plus nestje verneem. Ik wil deze winter, inmiddels lente, graag een snotolf vastleggen. Ga ik erop af?

Ja.
Op 5 april haal ik mijn lief en favoriete buddy op van Schiphol. Zij is twee weken naar Bonaire geweest. Hoog tijd dus dat zij weer in de Oosterschelde duikt. Van 28°C naar 9°C, terug in de realiteit en wel zo snel mogelijk. Een dag later, 6 april, rijden we naar Anna Jacobapolder. Ik heb weinig overtuigingskracht nodig. Ik beloof haar naar het nest te leiden, zodat zij haar foto’s kan maken.

En dat lukt. We vinden het nest binnen enkele minuten. Het vrouwtje heeft het mannetje en haar kroost echt in de schijnwerpers geplaatst met de positie van dit nest. Hoewel dus geen verrassing, toch een kick. Mooie beelden maken!
Om de een of andere reden blijft mijn masker vollopen – je hebt van die dagen -, maar met één oog dicht en het masker ver volgelopen, weet ik aardig in te zoomen op het nestje, waarvan ik zie dat een groot aantal eitjes al verlaten zijn.

Papa snotolf is intussen druk bezig met de aanvoer van vers water voor het kroost dat de eischaal nog niet heeft verlaten. De ongeboren snotolven kijken met hun goudomrande oogjes ‘de wereld’ in.

Na het leegblazen van mijn masker maak ik nog wat shots, daarna duiken we verder langs de wand. Volop leven, maar ik weet al: dit leven gaat de montage van mijn duikvideo niet halen.

Dit nestje was wel erg makkelijk te vinden. Eigenlijk té. Ik neem me voor om de snotolf dit seizoen niet nog eens te bezoeken. Lástig te vallen. Het kan bovendien niet lang meer duren. De winter is ruimschoots voorbij; de eerste waarneming van dit nest was in februari, dus papa Snotolf mag moe, maar voldaan, ‘aftaaien’, zoals we dat in Breda graag zeggen.
Eenmaal boven is er een drietal auto’s bijgekomen. Ik hoor de buddyparen bespreken; ‘hij is erg makkelijk te vinden’. Ik bemoei me er niet mee. Mijn ‘buit’ is binnen.

Moeder natuur helpt me bij mijn dilemma: op het moment van schrijven is papa snotolf gevlogen.
De laatste logs op Duikersgids vermelden het vertrek van de heer des huizes.
Wat vind jij, hoe ga jij om met een dergelijk dilemma?