Jenny Smit – Manta’s, je moet er wat voor over hebben

Duikreporter Jenny is op Bali. Ze wil nu toch eindelijk wel eens manta’s zien.

Na een geslaagde (duik)vakantie in Papua ben ik weer terug op mijn vertrouwde Bali. Ik heb een paar dagen speling en besluit daarom een paar extra duiken te maken.

Wanneer je blogs leest en foto’s kijkt van mensen die in Raja Ampat of elders in Papua gedoken hebben, dan zie je regelmatig tientallen manta’s voorbij komen. Nu schijnen die beesten met name in hun paartijd in december-januari makkelijk te vinden te zijn, maar dat ik nu geen enkele manta gezien heb vind ik toch een beetje jammer. Zeker omdat ik in mij ruim 600 duiken regelmatig op plekken heb gedoken waar manta’s zouden moeten zitten. Ik besluit het geluk een beetje af te dwingen en boek een duik bij manta point bij Nusa Penida, een eilandje ten zuidoosten van Bali.

Bij de briefing in Sanur worden pillen uitgereikt tegen zeeziekte. Ik ben eigenwijs en besluit geen pil te slikken, met name omdat ik er meestal heel duf van word. We zijn de haven nog niet goed en wel uit als ik spijt begin te krijgen van mijn beslissing: rollende golven, precies het type waar ik niet tegen kan. Ik zoek een plekje in de frisse lucht in het midden van de boot en al starend naar de horizon zit ik de bootrit van ruim een uur uit.

We zijn met vijf duikers en twee instructeurs. Twee duikers zijn echter bezig met een opleidingsduik, dus ik duik in een groepje van drie.

Manta Point
De duik valt een beetje tegen. De duikstek staat niet bekend om zijn rijke onderwaterleven. Koraal is er nauwelijks, ik zie wel een enkele koraalduivel, een paar blue spotted stingrays en en wobbegong.

Waar zijn die manta’s?

De eerste van mijn buddies heeft zijn fles aardig leef gelurkt en wordt door de instructeur terug naar de boot gebracht. Even later herhaalt dit tafereel zich met buddy twee. Ik heb echter nog steeds geen manta gezien…

Met zijn tweeën zwemmen we richting de kant en zwemmen we baantjes langs een drop off (de onderkant van de drop off, naast me gaan de rotsen steil omhoog). Er staat aardig wat surf en ik merk dat de eerder opkomende zeeziekte me een beetje parten begint te spelen. Maar wachten op een boot is nóg vervelender, dus ik zwem stug door.

Na 58 minuten begin ik er écht genoeg van te krijgen, inmiddels heb ik nog maar 50 bar in mijn fles en nog steeds niet veel leuks gezien. Wanneer ik me omdraai naar de instructeur om te zeggen dat ik de duik wil afbreken, zie ik in de verte een schaduw verschijnen in het blauw. De schaduw krijgt contouren en langzaam wordt een manta zichtbaar. Wauw, dus toch!

Wanneer de manta sierlijk in het blauw verdwijnt, stijgen we op naar de boot.

Helaas, door de golven is het niet mogelijk om de boot aan te meren. Ik moet het surface interval op de boot doorbrengen. De lunch krijg ik niet weg, maar gelukkig kan ik wel wat water binnenhouden.

Duik twee. Vanwege mijn groene kleurtje mag ik als eerste terug het water in. Ik weet niet of ik heel blij moet zijn met deze net verworven privileges.

Tijdens de afdaling zie ik meteen al een haai. En een manta. En nog een haai. En nog twee manta’s. Ik heb niet eens de tijd om mijn camera goed in te stellen.

In een rustig tempo duiken we naar een poetsstation. Helaas zijn we niet de enige duikers daar, maar aan manta’s ook geen gebrek. In totaal zie ik er een stuk of zes. Best een mooie score! Een voor een zwemmen de manta’s over het poetsstation en laten ze hun kieuwen schoonmaken. De instructeurs dragen zorg dat de duikers niet te dicht bij komen en de manta’s rustig hun gang kunnen gaan. Mooi!

Na een vreselijke bootrit ben ik terug in Sanur. Ik ben blij dat ik manta’s heb gezien, maar heb een paar uurtjes nodig voordat ik op houd met tollen en me minder misselijk voel. Je moet er wat voor over hebben….