Jenny Smit – Bootduiken met de Rijnland III (deel 2/3)

Dag 2 van mijn pinksterweekend op de Rijnland III. Mijn natpak is droog, het zonnetje schijnt en gelukkig valt de kentering gunstig en kunnen we een beetje uitslapen (tot half 8 :)).

Na een snelle wissel van de bezetting aan boord, vare er naar de blokken van Gorishoek.

Gorishoek blokken

Om bij de bokken te duiken hoef je in principe niet met een boot te gaan, een wandelingetje over de strekdam en daarna nog een stukje klunen over de mossels leidt de sportieve duiker ook naar de stek. Ik ben niet sportief genoeg, daarnaast ben ik een tikkeltje onhandig dus eigenlijk duik ik alleen met een boot op deze stek. Minder vermoeiend, en daarnaast is het een veilig idee om opgepikt te kunnen worden als je er een tikje naast zit met je navigatie (schijnt de beste te kunnen overkomen) of wanneer de stroming niet geheel doet wat jij verwachtte.

De venen blokken zijn kleurrijk begroeid, en de grootste blokken liggen op een diepte van zo’n 25 meter.

Terwijl ik uitzwem valt mijn oog al snel op een babyzeedonderpad. Helaas is het beeste niet echt gecharmeerd van mijn flitsers (of van mij als persoon) en draait het steeds weg van me. Ik geef niet direct op, en doe een aantal verwoedde pogingen het diertje op de foto te zetten.

Intussen heeft Harrie een karmazijnrode knotsslak gevonden. Eerlijk is eerlijk, determinatie van het beeste vond pas plaats op de boot, want ik had nog nooit eerder van deze slakkensoort gehoord, laat staan dat ik hem al eens gezien had! Waar de slakkenkaart niet goed voor is…

Wanneer er verder zwemmen wijst Harrie naar iets op een touw. Ik kijk, maar ik zie niet wat hij bedoeld. Ik besluit een foto te maken zodat we op de boot kier op terug kunnen komen. Het valt echter nog niet mee om te focussen op iets wanneer je niet weet waarop je moet richten, en daarnaast zwiept het touw vrolijk op en neer in de deining. Het bleek dat Harrie me een soort wormpje wilde late zijn, maar blijkbaar heb ik het per ongeluk vermoord doordat het klem kwam te zitten tussen de camera en het touw. “If it’s rare, keep it rare” schijnt de beruchte bioloog Peter H. v. B. gezegd te hebben. Ik zwijg in stilte.

Inmiddels zit ik meer dan halverwege de duiktijd, en ben ik nog niet dieper gekomen dan een meter of 7. Ik besluiten de blokken te laten voor wat het is, en nog even te schrarelen tussen de golfbrekeranemoontjes op zoek naar ander leuk spul. Toch even schrikken wanneer er ineens een loslopende kreeft voor de zoeker van mijn camera verschijnt. Een indrukwekkend dier.

Na ongeveer een uur zit de duik erop. Terwijl ik me omkleed aan boord, word ik getracteerd op een zeehond. Leuk!

Fritsberg

’s Middags staat een duik bij de Fritsberg op de planning. Ik vind dit een heerlijke duikstek: midden in de Oosterschelde heeft een vrachtschip een lading gedumpt, en deze is inmiddels een waar slakkenparadijs. Omdat de berg voor een groot deel is begroeid met tubilaria, zijn er vaak vele boompjesslakken te vinden.

Voor de duik waarschuwt Joke me echter al: het valt tegen met de tubilaria en de slakken op dit moment…

Ik laat me niet afschrikken, en ik daal langs de ankerketting af naar de voet van de berg. Ik begin mijn ronde om de berg op een diepte van ongeveer 18 meter, en terwijl ik opstijg in een spiraal zoek ik naar allerlei moois.

Ik kan niet ontkennen dat er minder tubilaria zijn dan vorig jaar, en bij veel tubilaria zijn alleen nog de ‘steeltjes’ te zien en niet de ‘bloemetjes’. Desalniettemin vind ik toch een aantal boompjesslakken, bruine plooislakken en zilverblauwe knotsslakken.

Op het topje van de berg, op een diepte van ongeveer 6 meter bij HW, kom ik nog een babyzeedonderpadje en een blauwtipje tegen. Een mooie afsluiter van de duik!

En dan is er wéér een zeehond. Hoewel ik een van de weinig Nederlandse duikers ben die niet met Happie gezwommen heeft dit jaar, ben ik dit weekend toch ruimschoots aan mijn trekken gekomen.