Dirk van den Bergh – Inktvissenduik zonder inktvissen
De inktvissenduik is al lang geleden gepland. Maar de watertemperatuur blijft achter en er zijn nog geen sepia’s gesignaleerd op de Bergse Diepsluis. En ook Dirk van den Bergh is deze duik niet de eerste zijn die hier de sepia’s filmt.
Datum: 23-04-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Op de kalender van onze duikclub Argonauta staat vandaag een inktvissenduik gepland in de Bergse Diepsluis … Tot hiertoe zijn er door de nog steeds koude watertemperatuur (10 à 11°) echter nog geen waarnemingen gedaan.
Op internet zien we dat er nog andere clubs die dag daar gaan duiken, dus vertrek ik goed tijd. Om 8.15 uur ben ik ter plaatse en ik ben al niet meer de eerste! Ook twee van onze leden, Bas en Renze, zijn al met een “vroege ochtendduik” op verkenning gegaan. Wanneer ze terug boven komen bevestigen ze het: nog geen sepia’s …
Ondertussen is de parking al goed volgelopen en het houdt niet op! Overbevolking! Mijn buddy voor vandaag is Mirjam. We overleggen … zoveel volk, dat gaat stoffig zijn … het is opkomend water … willen we een eindje stappen en bij de mosselhangcultuur in het water gaan? Goed idee!
We zoeken een geschikt pad tussen de rotsen om in het water te gaan en om 10.45 uur liggen we erin. We zwemmen aan de oppervlakte naar de boei van de mosselhangcultuur (dat scheelt al wat luchtverbruik). De eerste rij is neergehaald, dat wisten we, maar we laten ons langs de boeilijn afzakken. De boeilijn is mooi begroeid en we blijven er een tijdje hangen. Op 6 meter diepte gaan we in het blauw terug richting oever tot we weer bodemcontact hebben en gaan dan naar het Oosten, richting duiktrap.
Het wordt een duik zonder speciale waarnemingen, alhoewel … ik zie voor het eerst een staafpissebed. Ik krijg het diertje echter niet scherp in beeld. Het zit op een blad wakame wier dat steeds maar over en weer wiebelt.
Verder zien we de gewone dingen zoals groene wierslakjes, strandkrabben, weduwrozen, garnaaltjes en grondeltjes.
Mirjam heeft iets te weinig lood bij en ondieper heeft ze last om beneden te blijven. We gaan naar de oppervlakte. De trap is nog een eindje weg. Ze heeft er geen zin meer in en besluit om aan de oppervlakte terug te zwemmen. Ik volg haar ondiep onder water. Tussen de rotsen zitten veel Japanse stekelhoorns, de vijanden van de oesters. Na 66 minuten kom ik bij de trap boven. Mirjam is al verdwenen, maar heeft Rein, de oppervlaktewacht, verwittigd dat ik op komst ben. Hé, dat was leuk, zo’n stukje soloduiken!
Blijkbaar ben ik als laatste van de club uit het water gekomen: de andere buddyparen zitten al rond de barbecue! Ik heb er honger van gekregen en er gaan vlot drie hamburgers naar binnen! Meer beelden in onderstaande video.
