Heen en weer – Duiken in Schotland
Kelp, zeedahlia’s, zeeanjelieren, vele soorten naaktslakken en zeehonden. Het is maar een kleine opsomming van het leven wat je hier onderwater tegen kunt komen. Geloof mij, daarvoor ga je graag heen en weer.
Het leuke van duiken is de enorme variatie in duiklocaties voor een vakantie. Van dichtbij tot ver weg, van warm tot koud. Met een groep vrienden willen we op duikvakantie. Dit jaar kozen we voor de combinatie dichtbij en koud water. Al langer horen wij namelijk goede verhalen over Schotland. St Abbs om precies te zijn. En zo gaan wij medio oktober op weg naar Schotland.
Bepakt en bezakt rijden we op een zaterdagmiddag richting IJmuiden. De ferry is handig vervoermiddel om in Schotland te komen. Zo sta je zaterdagmiddag nog in Nederland, een nachtje slapen aan boord en de heuvelachtige kustlijn van noord Engeland komt in zicht. Vanaf Newcastle is het nog anderhalf uur rijden naar St Abbs, een klein pittoresk havenplaatsje aan de zuidoost kust van Schotland. Een haven, een café, en een paar straten en prachtige rotskust. Meer is St Abbs eigenlijk niet. Voor de komende week is dat echter meer dan voldoende.
Dive St Abbs is het duikbedrijf van Paul Crowe, gevestigd aan de haven van St Abbs. Het kleinschalige van St Abbs is ook terug te vinden in zijn bedrijf. Hij woont aan de haven, en zijn duikbedrijf runt hij vanuit hier. In de bijgebouwen in zijn tuin staat een luchtcompressor en een ruimte om je om te kleden en duikspullen op te bergen. De boot, de Tiger Lilly, ligt 100 meter verderop. Er passen maximaal 12 duikers op. Met als ultiem voordeel dat het op de duikstekken nooit echt druk is.
Paul blijkt een joviale en makkelijke persoonlijkheid. Maar vergis je niet; qua veiligheid laat hij niets aan het toeval over, zoals blijkt op maandagochtend. De wind is stevig en aanlandig. Geen optimale omstandigheid voor het duiken, Paul raadt ons aan de ochtendduik over te slaan. Jammer, maar geen straf. Er loopt een mooi wandelpad vanaf St Abbs naar het natuurreservaat St Abbs Head. Het geeft een mooi uitzicht over de rotskust en de duikplaatsen voor de komende dagen.
In de middag waait het gelukkig minder hard en kunnen we duiken. Nou ja, minder hard. We gaan flink heen en weer op de Tiger Lily. Gelukkig hebben we onze duiksets goed vastgebonden aan de reling. De bestemming is duiklocatie Wick Gaut. Dit geeft een goed beeld van het duiken hier. Een rotsbodem, met boulders, en kleine wanden. ‘Is dit alles?’ denk ik na de eerste 10 minuten. Kale rotsen met wat zeepokken en zeeappels. Daarvoor zijn wij niet hier gekomen. Al snel blijkt dat je gewoon rustig moet doorduiken. De begroeiing kan opeens veranderen. We komen terecht op rotswanden met kelp, zeedahlia’s, zeeanjelieren, vele soorten naaktslakken , kreeft en vis. Maar vooral de enorme hoeveelheden dodemansduim valt op. Hele rotswanden zijn wit en rood gekleurd met deze zachte koraalsoort. Als gevolg van het weer is er onder water nog een flinke deining. We gaan heen en weer op 15 meter diepte. Op zich niet erg, maar het maken van foto’s is lastiger.
Het hoogtepunt van de duiken is duiklocatie Fast Carr. Dit ligt bij een zeehonden populatie, met dus kans op zeehonden onder water. Dat willen we natuurlijk wel mee maken. Als de boot aankomt bij Fast Carr liggen enkele zeehonden te rusten op de kant. Ze zijn er dus! Snel gaan ik, Gijs en Elles te water. Eenmaal onder water is er nog steeds sprake van een flinke deining. Opnieuw gaan we flink heen en weer. En vooral heen want we worden, zonder dat we hoeven te vinnen, vooruit geduwd. Geen zeehond te bekennen overigens. Als wij boven komen horen we het gejoel van onze vrienden. Het zou toch niet……Ja hoor iedereen heeft zeehonden onder water gezien behalve wij. Kijk, daar krijgen wij nou het heen en weer van.
De volgende dag lassen we een duikpauze in. Schotland is veel te mooi om alleen onder water te blijven. Op naar Edinburgh. Een prachtige stad gelegen tussen de rotsheuvels. Midden in de stad ligt zelfs een volledige onbebouwde heuvel waardoor het lijkt alsof je in de Scottish Highlands bent. De drukke weg en huizen aan de overzijde verraden echter dat je in een van de grootste steden van Schotland bent. ‘Dieptepunt’ is de St Marie closure; een ondergrondse oude stad. Vroeger kende Edinburgh vele nauwe stegen (de closures) met hoge huizen aan weerszijden. Toen deze gebieden in verval raakte zijn de bovenste bouwlagen weggehaald en zijn er nieuwe gebouwen neergezet. Compleet boven de voormalige stegen en resterende bouwlagen. En zo ontstond een ondergrondse stad die nu bevolkt wordt door toeristen.
De zeehonden blijven lokken. We besluiten de volgende dag nogmaals naar Fast Carr te gaan. De deining is duidelijk minder geworden. We kunnen gemakkelijker op de plek blijven waar we zojuist te water zijn gegaan. Na ongeveer tien minuten zien we een schim voorbij vliegen. Een paar seconde later komt de schim dichterbij en kijkt ons nieuwsgierig aan. Een zeehond! Heen en weer gaan ze. Ze komen dichterbij, kijken je speels aan, om vervolgens weer te verdwijnen. De volgende zeehond heeft vol aandacht voor onze vinnen. Een leuk speeltje om aan te trekken en te happen. Verschillende zeehonden zien we tijdens de duik. Geweldig! Eenmaal boven water juichen we het uit. We doken deze duik met zijn drieën en zien dat er boven water vier koppies uit het wateroppervlak steken. De vierde kop blijkt een zeehond te zijn op nog geen vijf meter afstand. Snel pak ik mijn onderwatercamera. Tot mijn grote verbazing verdwijnt de zeehond niet, maar zwemt naar mij toe. Op goed geluk neem ik een foto van de zeehond, die vervolgens mijn camera aanraakt en weer onder water verdwijnt. Goed geluk lijkt goed gelukt zie ik later; de ogen van de zeehond zijn scherp.
In totaal maken we vijf prachtige duiken die week, en tussendoor prachtige wandelingen en stedentrips. Helaas komt het moment dat de week voorbij is en we weer terug met de ferry. De wind is aangetrokken tot storm zodat we ook op de ferry…..jawel flink heen en weer gaan.
Foto’s: Erik Leisink.
Onderstaande film is van Margreet Lamberts (beeld) en Frank Barendsen (bewerking).
