Harry Brummelhuis – Snotolven bij de Zeelandbrug

Snotolventijd! Duikreporter Harry en buddy Jan reizen af naar Zeeland.

Buddy Jan en ik willen weer eens naar Zeeland. Het is weer snotolventijd. Dus wie weet zien we er een paar. Bij de Zeelandbrug moet er één zitten volgens de facebookvrienden. Dus kan de planning beginnen. Eerst maar eens kijken wanneer de kentering is. Die is om 11.30 uur. Dus moeten we er tegen half elf wel zijn. Ik spreek af dat ik om 7.15 uur bij Jan ben. Vanaf Enter is het dan nog 2,5 uur rijden. Ik moet dus zelf om 6.50 uur van huis.

Na een kopje koffie zijn we om half acht klaar om te vertrekken. De Tom Tom geeft aan dat we om 10.10 uur bij de Zeelandbrug kunnen zijn. Hebben we dus wat speling als het verkeer wat tegen zit. Helaas is dat het geval. Maar we zijn dan om 10.35 uur toch op onze bestemming. Er zijn 4 andere duikers, dus druk is het niet.

We weten dat de snotolf links van de trap zit. Bij laag water op 5,5 m diepte. Nu is het hoog water. Dus houden we plm. 8 m. aan als diepte. Al na 3 minuten zien we pa snotolf. Het is er wel stoffig en ook zijn positie bij de eitjes maakt het maken van een foto niet gemakkelijk. Maar we willen wel bewijs, dus ik doe mijn best.

Daarna verder. De pijler komt in beeld. Ik zie heel wat fluwelen zwemkrabben. De kenmerkende rode oogjes zijn goed te zien. Ook daar een paar foto’s van maken. Dat lukt vrij aardig.

Verder scharrelt er een klein zeedonderpadje rond. Deze blijft slecht zitten, maar toch lukt het om een paar kiekjes te maken. Geen superfoto’s maar het is beter dan niks, denk ik maar.

Dan gaan we weer verder. We passeren de sepiarekjes. Uiteraard is daar nog niks te zien. We voelen dat de stroom weer westwaarts begint te gaan. De kentering is voorbij. We willen op 5 à 6 m. diepte weer terug. Meteen komt er onverwacht weer een snotolf in beeld. Deze heeft nog geen eitjes, tenminste wij zien ze niet. Deze ligt er wat fotogenieker bij. Yes. Jan balt zijn vuisten om uiting te geven aan zijn vreugde.

Onze missie, het vinden van snotolven is geslaagd. De rest is bonus.

Langzaam laten we ons met de aantrekkende stroom terugvoeren naar de instap. De vorige keer gingen we te laat omhoog en waren we de trap al voorbij. Dan moet je tegen de stroom in terug naar de trap. Dat zal me nu niet weer gebeuren. Dus ik sein naar Jan dat ik aan de oppervlakte wil kijken hoever het nog is naar de trap. Dat is nog zo’n 20 m. Dus mooier kan het niet. Jan geeft aan dat hij niet had gedacht dat we al zo dicht bij de trap waren. Maar hij had een goede gids bij zich, dus komen we zonder veel moeite bij de uitstap.

Even een praatje met onze Belgische mededuikers. Zij hadden de 2e snotolf niet gevonden.

In de zon een bakje koffie en een paar meegebrachte boterhammen en we zijn klaar om naar Den Osse Kerkweg te gaan. We hebben genoeg flessen bij ons, zodat we niet hoeven te vullen.

We passeren Kerkwerve en de boerderij ,waar ik 40 jaar geleden stage gelopen heb tijdens mijn opleiding aan de Agrarische Hogeschool. Dan realiseer ik me dat ik echt oud begin te worden.

Bij de Kerkweg zijn we helemaal alleen. In het zonnetje maken we de sets weer gereed. Dan de trap op en de dijk over.

Op 5 m. diepte houden we links aan. Daar moet een zeedahlia zitten. Die vinden we vrij vlot. Dan naar de reefballs. Op éèn van deze balls zit ook een dahlia. Een witte dit keer. Een aantal Noordzeekrabben laat zich fotograferen. Onder de betonplaten zien we diverse grote Europese zeekreeften. Dan maar weer terug naar de instap.

Als we alles weer ingepakt hebben is het drie uur. We kijken elkaar aan. Zullen we via Bruinisse naar huis rijden? Kunnen we daar nog een duikje doen. Het is wel laag water, dus te water gaan en er weer uitkomen zal lastig zijn, want de trap loopt niet zover door.

Maar we gaan het proberen.

We passeren Zonnemaire, Dreischor en Bruinisse. We genieten van het landschap, de vele ganzen, buizerds, reigers en torenvalkjes.

Ook bij Zoetersbout zijn we alleen. En inderdaad de instap valt niet mee.. Dat zal straks nog lastiger worden omdat het water nog steeds zakt.

Maar gelukkig hangt er een touw. Dat biedt net die steun , die je nodig hebt om de basaltblokken te kunnen passeren.

Het zicht is redelijk. We gaan links af. Het onderwaterleven is niet om over naar huis te schrijven. Een kleine heremietkreeft, een aantal Europese zeekreeften en de nodige krabbetjes.

We passeren een stuk met een behoorlijke tegenstroming. We doen maar geen moeite om daar tegenin te peddelen. We drijven weer terug en na 44 minuten zijn we weer bij de trap.

Het touw biedt weer hulp en we rijden tegen zessen weer huiswaarts. Om 20.15 zijn we in Enter en zelf ben ik om 20.45 uur weer in Almelo. Even een bonenschotel in de magnetron en dan nog alle spullen spoelen. Morgen is er weer een lange werkdag, dus dan heb ik daar de tijd niet voor.

Voor de statistiek: 3 duiken; totale duiktijd 152 minuten, max. duikdiepte 11,1 m. Watertemperatuur: 6 graden.

Totale reisafstand incl. de kilometers tussen de duikstekken: 638 km.

En dat allemaal voor een paar snotolven.