Harry Brummelhuis – Islas Medes mei 2010

De Medes eilanden voor de kust bij L’Estartit zijn dit keer het doel van onze clubreis.

Datum :mei 2010

Locatie : Islas Medes, Costa Brava

Per vliegtuig vanaf Düsseldorf Niederrhein naar Girona. Het is vrij goedkoop, maar die dag hadden we al meteen 5 uur vertraging. Maar dan vliegen we toch echt en zijn we vrij snel in Spanje. Een huurauto is ook snel geregeld en we komen tegen de avond aan in het hotel in l’Estartit. De meeste clubleden zijn er al. Het is een echt “duikhotel”. Op de begane grond zijn alle duikfaciliteiten en de haven is op loopafstand.
Ik dacht dat Spanje altijd warm en mooi weer betekende maar dat had ik mis. De weersverwachtingen voor de komende dagen geven regen en wind aan bij een temperatuur van 12 graden. En dat begin mei. Maar eerst maar de dag afsluiten aan de bar.

De volgende dag al vroeg op, want we willen om half tien al varen. Er mag maar beperkt gedoken worden op deze eilanden. Het is nl. beschermd natuurgebied. De eilanden zijn onbewoond en mogen ook niet betreden worden. Dus ideaal gebied voor vogels, die er ongestoord kunnen broeden. Ook de onderwaterwereld is niet vrij toegankelijk. Er zijn maar een beperkt aantal aanlegplaatsen. Ankeren is verboden. De boten moeten gebruik maken van de ankerboeien, die rond de eilanden liggen.

Ons doel voor vanmorgen is El Medellot. Eerst de flessen en de overige uitrustingsstukken inladen. Dan een kwartiertje varen vanaf de haven. We zien de ankerboei en leggen daar aan. Na de briefing ga ik met Gea als buddy naar beneden. Het zicht is goed. Veel vis waarvan ik de naam niet ken. Daar zie ik een holte. Goed kijken en ja hoor. Ik had het toch goed gezien. Een grote octopus. Elke keer verandert deze van vorm. Je kunt de sifon goed zien. Als hij daar water uitspuit, kan hij snel wegschieten, een soort straalaandrijving zal ik maar zeggen. Het lukt om daar een serie leuke foto’s van te maken. Maar dan heeft hij er genoeg van. Als een pijl schiet hij er vandoor. Ook dat heb ik vast kunnen leggen. Niet slecht voor een eerste duik.

Na de lunch staat La Vaca op het programma. Tijdens de briefing horen we dat er tunnels zijn waar je doorheen kunt zwemmen. Er moeten daar veel grote tandbaarzen te zien zijn. Met Jan laat ik me achterover in het water vallen en we dalen af naar 28 meter. Jan houdt van diepe duiken. We vinden de ingang van een tunnel. Meteen bij de ingang al een paar grote tandbaarzen. Dat belooft nog wat. Benieuwd wat we nog meer gaan zien. De tunnel is vrij lang. Ik kijk op mijn duikcomputer en mijn manometer. Nog 110 bar en nog maar 3 minuten van de nultijd af. We hadden er al rekening mee gehouden dat we mogelijk in deco zouden komen. , maar de tunnel gaat langzaam omhoog. Met een beetje geluk loopt de tijd weer op. En ja hoor. Nu alweer 4 minuten tot deco. Bij de uitgang zien we een grote schorpioenvis. Nu rechtsaf om de klif om dan weer aan de kant te komen waar de boot voor anker ligt. Op 5 m zwemmen we naar de plek waar volgens ons de boot ligt. Hebben we meteen de veiligheidsstop gehad.

De volgende dag is de wind behoorlijk toegenomen. Er is discussie of we uit zullen varen of niet. Toch maar proberen; we zijn tenslotte naar Spanje gegaan om te duiken. Buitengaats toch wel vrij veel deining. We leggen aan bij la Reina. Het is daar wat rustiger dan op de andere duikstekken. Met Jacqueline probeer ik in de deinende boot de duikuitrusting om te hangen. Als het dan eindelijk gelukt is kunnen we met de rol achterover het water in. Op diepte merk je niet veel van het onrustige weer. Wel staat er een vrij sterke stroming. Meer naar de steile wand wordt de stroming minder. We zien mooie naaktslakken, waaronder een luipaardslak met een kleintje ernaast. De grote is zeker 10 cm, schat ik. Wat verder op een blauwe murene. Langzaam nader ik het dier om een mooie foto te maken. Hij neemt een dreigende houding aan en doet zijn bek open. Maar niet dichterbij komen. Ik adem in waardoor ik afrem. Ik druk af en langzaam ga ik omhoog. Ik voel me net een kolibrie die wegvliegt van een bloem. Toch wel leuk dat je met je adem je bewegingen kunt sturen. De foto is ook goed gelukt zie ik. Daar zie ik lipvissen zwemmen. Mooie kleuren hebben die. Ook grote gorgonen zwaaien heen en weer in de stroming. Betoverend allemaal.

Door alle moois om ons heen heb ik niet op de koers gelet. Ik voel ook weer stroming. Ik geef Jacqueline aan dat ik naar 5 m wil om na de veiligheidsstop naar de oppervlakte te gaan om me te heroriënteren. Na 3 minuten stijgen we door. De deining wordt weer goed voelbaar. Aan de oppervlakte zie ik alleen maar water. Rondom niks te zien dan alleen de kliffen van het eiland. Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen? Als een golf ons optilt zie ik de boot. Nee het is onze boot niet. Toch maar even proberen om de aandacht te trekken. Dat kan alleen op de momenten dat we door een golf opgetild worden. Als we in een dal zitten zien we alleen maar hoge golven om ons heen.
Ons fluitje komt goed van pas. Ook de decoballon blazen we op in de hoop beter zichtbaar te zijn. Hevig zwaaiend en hard fluitend zijn we bezig, maar vooralsnog zonder resultaat. Als we bijna de moed opgeven, lijkt het alsof de boot dichterbij komt en ja, ze hebben ons blijkbaar gezien.
We leggen uit wat er gebeurd is en van welke boot we afkomen. We blijken nogal een stuk te zijn afgedreven. Onze boot ligt aan de andere kant van de klif die we gezien hadden toen we boven kwamen. Ik voel me een beetje opgelaten. Als hoog gebrevetteerde duiker (4* -NOB) zou me dat toch niet moeten overkomen. Ik hoor ik gedachten al de spottende lach van mijn clubgenoten.
Maar wat blijkt, van de 5 buddy paren is er maar één zonder hulp bij de boot terug gekomen. Gelukkig zijn we dus niet de enige. Toch de volgende keer bij zulk slecht weer maar niet uitvaren of beter opletten dat je niet afdrijft.
We hebben dus ’s avonds genoeg stof om over te praten.

De volgende dag is het weer nog slechter. Dat wordt dus niet duiken. Laura en ik besluiten naar Barcelona te gaan. Naarmate we Barcelona naderen wordt het weer steeds beter. We houden het zelfs de hele dag droog. De Sagrada Familia van Gaudi willen we natuurlijk zien. Na al die jaren is deze nog steeds niet afgebouwd. Verder de overdekte markt La Bouqueria en niet te vergeten de bekendste winkelstraat Las Ramblas. Leuk voor Laura.
Tegen de avond rijden we weer naar l’Estartit terug. Wat is hier gebeurd? Alle straten in de buurt van ons hotel staan onder water. Het blijkt dat het hier gehoosd heeft en gestormd. Hebben wij even geluk gehad.

De volgende twee dagen nog een aantal duiken. L’Escrivana, Dolfi Nord, Caral Bernatt en Dolfi Sud. Dan is de koek op en blijven alleen mooie herinneringen over. Aan de mooie duiken, de spannende momenten toen we waren afgedreven en de gezellige avonden bij Lino met biertjes, mojito’s , caprinha en malibu. Waar gaan we volgend jaar heen?