Marie-Corine de Groen – Expeditie zeepaartje vindt zeepaardje

Tot drie jaar geleden doken ze er wekelijks. Nu zijn Marie-Corine en Anjo weer terug bij ‘hun’ brug!

Datum: 17 juni 2016
Duiklocatie: Zeelandbrug

Inmiddels duikt Anjo ongeveer 20 jaar, waarvan 16 jaar met mij als buddy en sinds 9 jaar gaan we officieel als ‘zeepaartje’ door ’t leven! Duiken is voor ons de ultieme vorm van ontspanning… tussen alle drukte door even de boel de boel laten en de rust van de bellen voelen. Heel veel moois hebben we al mogen zien onder water, maar een van de mooiste onderwaterwezentjes stond nog op ons verlanglijstje: het zeepaardje in ons eigen land… En samen hadden we besloten dat het er dit jaar maar eens van moest komen: expeditie zeepaartje zoekt zeepaardje was gestart!

Tot 3 jaar geleden doken we bijna wekelijks onder ‘onze’ brug en wisten we er blind de weg. Via de pijler naar 14 meter, links af, grote en kleine korf, volop sepia’s, na een half uur op 7 meter terug, op 50 minuten duiktijd wat omhoog en precies bij het oranje touw weer boven komen… Dat was voor ons het ultieme genot! Na de veranderingen aan de dijk zijn we andere stekken gaan verkennen en zijn we het zeeland-brug-gevoel een beetje verloren… Tot we van de week op Facebook een zeer gedetailleerde beschrijving lazen van het verblijf van een zeepaard-paartje! Locatie: 10 meter- laag water- sepiastok- pijlinktviseitjes- zeepaardje! Hoe makkelijk kan ’t zijn! Spontaan begon het te kriebelen… En vandaag was het moment gekomen om er maar weer eens een duikje te maken!

Vroeg, heel vroeg uit de veren, om op laag water te duiken, omdat je samen voelt dat dit wel eens een hele mooie duikdag kan gaan worden! Met zo’n 5 auto’s op de parkeerplaats is het lekker rustig. Voorzichtig informeren we of iemand \’ze\’ weet te zitten… Omdat dit niet zo is duiken we ons oorspronkelijke plan, ontstaan door het artikel wat we hadden gelezen.

Deze route voelde voor ons als ’thuis komen’. Heerlijk! Mooi zicht… lekker rustig water… Maar…een half uur lang geen sepiastok gezien… Op 7 meter vonden we op de terugweg nog wel een sepia, die heel gewillig poseerde voor mijn nieuwe macrolens! Nadat we deze sepia aangewezen hadden aan een ander buddypaar, en we nog even hebben gekeken bij vier duikers op een rij, die druk bezig waren om foto\’s te maken van heel veel pijlinktviseitjes, zijn we rustig terug naar de kant gezwommen. En precies bij de trap kwamen we weer boven! Na 67 minuten hadden we het best een beetje koud, maar het fijne ‘welkom thuis onder onze brug’-gevoel liet de rillingen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dit was zeker niet de laatste duik hier! Dat wisten we zeker!

Nog niet eens terug bij de auto, vroeg een van de duikers op de parkeerplaats of wij het waren die hem die sepia hadden aangewezen? En of we dan ook het zeepaardje tussen de inktviseitjes hadden gezien… Daar waar al die duikers op een rij lagen te fotograferen…. Nee, dat verzin je toch niet… Hoe is t mogelijk… Ik heb ervoor gelegen… Op nog geen halve meter afstand…
Er zat maar een ding op! Rechtsomkeer… En wel meteen! Zou t dan toch nog gaan gebeuren?

Even een snelle check… Voldoende lucht voor een half uur… Vinnen aandoen, masker uit je vin halen… Erachter komen dat je dat beter andersom kunt doen… boven water naar de bellenbaan en daar afdalen… Helaas bleek het de bellenbaan te zijn van twee verplaatsende duikers, dus maar even verder zoeken naar sepiastokken met pijlinktviseitjes… Een bepaald gevoel gaf aan dat we wel heel warm zaten, toen Anjo mij enorm enthousiast verschillende keren in de ogen scheen! Zijn gezicht sprak boekdelen, en zijn wijzende vinger ging naar een sepiastok…. Met zeepaardje!!! Ons geluk kon niet op!
Ik haal mijn camera tevoorschijn (want geen bewijs is niet gezien), zet ‘m aan, richt op t bruine zeepaardje… En binnen 2 tellen geeft de camera aan dat de batterij leeg is… Knakmoment… Dan maar gaan voor de mental pictures…

Dit keer na 20 minuten uit het water, met een lege batterij en een bijna lege persluchtcilinder. Gelukkig was onze boodschapper nog op de parkeerplaats, zodat we hem hartelijk konden bedanken. Hij beloofde zijn foto’s aan ons door te sturen, zodat we onze expeditie ook van beelden konden voorzien! Met een smile op ons gezicht, die er de hele dag niet meer vanaf zou gaan, begon ik na terugkomst op de camping, aan het monteren van het filmpje! Hele mooie beelden… Maar niet van het zeepaardje… En dat was toch wel een beetje wrang…

Vandaar dat we onze spullen te drogen hingen, onze flessen vulden, een blik worpen op de stroomgetijdetabel, de batterij van de camera wisselden voor een volle en ons zo opmaakten voor de derde duik! Ons enthousiasme en ongeduld zorgen ervoor dat we een half uur te vroeg het water ingingen en dus een stevige stroming voelden… Op 10 meter diepte -vanwege hoog water- gingen we links, en na 5 minuten herkenden we de stokkenformaties die we \’s ochtends ook al gezien hadden. En ja hoor!! We zwommen er zo op af…

Een kwartier hebben we er samen van liggen genieten! En dit keer met een volle batterij! Geweldig om te zien, hoe zo\’n beestje sierlijk op en neer zwiert in de stroming met zijn staartje om de tak gekruld! Na het maken van de nodige opnames en het seinen van een aantal andere duikers, zijn wij rustig naar de kant gezwommen. Mission completed! Drie maal is scheepsrecht! Expeditie zeepaartje vindt zeepaardje is geslaagd!

En als je nou denkt dat je kunt stoppen met duiken als je ‘alles’ hebt gezien? Echt niet dus… Wij gaan nog even verder. Op naar de volgende duik onder onze brug!