Een andere zee
De storm is gaan liggen. De golven zijn hoger, de schuimkoppen staan op het water. Ik schrijf zondagochtend 6:45 uur.
Wat tot nu toe elke ochtend een prachtige zonsopgang aan een heldere hemel was, is nu minimaal zo mooi met de zon die achter de wolken schijnt. Maar tijd om ervan te genieten is er niet. De eerste vogels zijn gesignaleerd. We stuiven erop af. Meer vogels dan we tot nu toe hebben gezien, maar meer dan een stuk of vijftig zijn het er ook weer niet. De common dolphins zijn al ter plaatse. Een goed teken! Deze dieren zijn een onmisbaar ingrediënt voor de Sardine Run. En ik ruik vis. Yes!
We wachten maar de vogels willen het water maar niet in duiken, op zoek naar een sardientje of ansjovisje. Ondertussen wordt via de verrekijker nog een groep vogels gezien. We gaan erop af en zelfs het water in, maar in het groene water met slechts drie meter zicht zien we niet veel meer dan de contouren van de dolfijnen.
Terug richting het noorden zien we veel vogels, duikende vogels. Daar moet iets gaande zijn. Als we er aankomen, heeft de actie zich alweer verplaatst. Maar dan zijn we ineens op het juiste moment op de juiste plaats. Naast de boot duiken de jan-van-genten in het water en zien we de dolfijnen duiken. Met snorkel laat ik me in het water glijden. Ik zie de dolfijnen onder me door schieten, maar er is geen sardientje of ander visje te bekennen.
We geven niet op…. De volgende is raak. Een bait ball, maar dan wel een heel kleintje van ansjovis. Ik ben al blij. Voor me duiken de vogels in het water, nemen dolfijnen een flinke hap en dan ineens… is er niets meer.
De eerste echte actie… ik heb nog een paar dagen. Is er meer op komst?
Foto: Morne Hardenberg
Linda Ferwerda heeft in juli de Sardine Run gedaan vanuit Port Saint John aan de Zuid-Afrikaanse Wildcoast. Hierover publiceert zij een reeks blogs.
