Richard de Kok – Duiken tussen zeeabrikozen

De dieper gelegen zandbodem bij de Zeelandbrug is bijna niet meer te zien vanwege een tapijt van brokkelsterren en de vele zeeabrikozen. Duikreporter Richard de Kok start het nieuwe jaar met een kleurrijke duik.

Datum: 11 januari 2019
Duiklocatie: Zeelandbrug

Dit jaar pas heel laat onze nieuwjaarsduik. Het is alweer 11 januari als we een paar dagen na stormachtig weer de auto bij de brug parkeren. We hebben er vertrouwen in, want de wind was wel kracht 7 tot 8, maar kwam afgelopen dagen uit het noorden. We gaan het maar snel onderzoeken. We vullen de flessen nog even bij, want de bedoeling is dat we een tijdje over de vlakte gaan dwalen tussen de eerste en tweede peiler en dan naar het oosten. Na een paar vinslagen kijken we elkaar tevreden aan. Lekker hoor, het zicht is goed. Zeker twee meter en als we dieper komen neemt het zicht nog een metertje toe. We scharrelen even rond de drie peilers. De tubularia staat mooi in bloei en als je heel goed kijkt zie je zelfs een larve. Terwijl Mariëlle fotografeert zie ik diverse kleine donderpadjes rondkruipen over de peiler.

Zoals altijd zijn ook de fraaie harlekijnen en de paarse kokerwormen weer present. We laten ons langzaam zakken naar de overgang van de steenstort. We zien massa’s sliertig broodspons en hoe dieper we komen hoe meer heremietkreeften er over het zand lopen. Alhoewel zand??? Eigenlijk is een groot deel van de vlakte op 16 meter diepte bedekt met een tapijt van brokkelsterren. Overal komen we de zee-abrikoos tegen. Een erg mooi lichtrood gekleurde zakpijp. Twee maanden geleden hebben we ons suf gezocht naar dit diertje en nu vinden we er tallozen.

Tussen de brokkelsterren vindt Mariëlle ook nog een brede ringsprietslak. Heel even dacht ik dat het de slanke (auriculata) was, maar helaas. Na wat foto’s gaan we verder richting het noordoosten. Via diverse zee-abrikozen komen we ineens een grote donderpad tegen en vervolgens nog een klein nestje waar al duidelijk oogjes de wijde wereld in kijken. Een platvisje kijkt mij aan en ik zie eindelijk wulken met een paar eikapsels. Vreemd, normaal waren er echt veel meer wulken. We komen in een gebied met aardig wat geweispons.

We speuren hier uitgebreid rond en stilletjes hopen we op de eerste slakdolf van 2019. Helaas hebben we geen geluk vandaag. We besluiten weer richting het noorden te gaan, want de lucht is over de helft. Nog tien minuten voor deco en het wordt ook wat frisjes. Op de terugweg nog wat kleine donderpadden en twee grondels die mot hebben. Vlak bij de trap komen we weer boven. Mooi begin van 2019!