Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Pauline de Blocq van Scheltinga – De lachende duikers en het legervoertuig

Soms zit het mee en soms zit het tegen, maar lachen wordt het zeker als Duikreporter Pauline een dag in Zeeland gaat duiken.

Na een duikdag in de lente die vanwege materiaalpech in het water is gevallen, wagen Bert en ik een nieuwe poging. Twee duiken, lekker in de Oosterschelde, je hoeft het maar te plannen en de rest gaat vanzelf. Toch? Op de laatste dag van oktober laad ik alle spullen in de auto, zodat ik de volgende ochtend ontspannen op weg kan.

Mijn mobiel gaat op 1 november vroeg in de ochtend. Bert, vrolijk als altijd. ‘Hallo daar! Gaat ie? Ja? Nou, hier niet. Ik ehm, heb net mijn ademautomaat op mijn fles geschroefd om te kijken of er genoeg lucht in zit. En ehm, dit is niet het geval – en de automaat zit nu ramvast en krijg ik er met geen mogelijkheid meer vanaf. Dussssss…?’ Ik vul de ruimte achter de stilte die Bert laat vallen. Wij spreken af dat ik twee cilinders meeneem en twee ademautomaten. Bij de carpoolplaats in Schiedam worden mijn spullen opgeslokt door de kofferbak van Berts auto. Zo, hè hè, lekker bijkletsen over de liefde en de toekomst die gelukkig nog niet is geweest, over studerende dochters en ellenlange wandelingen, zowel grensoverschrijdend als in Nederland. Met een kop thee in de linker- en boterham in de rechterhand kan mij niets gebeuren. Toch? Het weer gooit roet in het eten met de regen en aantrekkende wind, maar onze goede bui laat zich niet kenteren. Vrolijk laten wij Burghsluis waar wij de eerste duik zouden gaan maken vanwege het gebrek aan omkleedfaciliteiten rechts liggen en stevenen af op de Zeelandbrug.

Petra zou mogelijk aanhaken bij Burghsluis dus wil ik mijn telefoon pakken om haar te informeren over het gewijzigde duikplan. Ai, mijn telefoon… nee hè?! Die ligt nog in mijn auto! Via de Facebook Messenger van Bert lukt het om Petra hierover een bericht te versturen – hopelijk ziet zij het op tijd, want meer kan ik niet doen.

De binnenwegen in Zeeland zijn bedekt met een dikke en ondoordringbare laag klei. Stikstof is in geen velden of wegen te bekennen, maar wat die tractorbanden van de boeren achterlaten; als dat puur natuur is? Echt, het asfalt lijkt voorzien van dikke rijplaten van klei. In combinatie met de regen die valt is er een ondoordringbare en ondefinieerbare substantie ontstaan die naar mijn mening de auto van Bert transformeert van degelijke gezinsauto tot een stoer voertuig.

20191101_PaulinedBvS_Bertdroogpakauto1-88538

De regen pakt flink door met als voordeel dat de duikstek bij de Zeelandbrug niet druk is bezocht is, maar als nadeel dat wij ons als zwervers onder de brug staan om te kleden. ‘Ja jij daar! Weet je nog dat we naar de brug gingen vanwege de omkleedfaciliteiten? Waarom staan wij nu dan buiten maar wat aan te modderen?’ Bert trekt een grimas en haalt quasinonchalant zijn schouders op. ‘Jij begon’, mompelt hij en hij heeft nog gelijk ook. Ik tuig mijzelf maar weer op als de kerstboom die ik mij altijd voel wanneer ik mij in mijn droogpak heb gehesen en ben bijna klaar om mijn set om te hangen. Bert paradeert al met mijn lange twaalf over de parkeerplaats en babbelt met luitjes die net uit het water zijn gekomen.

Ik check mijn spullen: twee duikcomputers, twee duiklampen, twee paar vinnen, 200 bar in mijn fles en twee duikmaskers. Mooi, nu kunnen de beide loodpockets… oh nee! Mijn lood ben ik vergeten over te laden naar de auto van Bert! De schaars aanwezige duikers hebben met elkaar drie kilo lood te leen. Bert doneert mij zijn enkellood: twee kilo. Ik kom nog tien kilo tekort. Beiden trekken wij (wederom niet in de kleedkamer maar in de inmiddels stromende regen) ons pak uit, ontdoen ons van een laagje onderkleding en verkrijgen het inzicht dat dit nooit gaat werken. Bert hijst zich weer in zijn droogpak en spreekt het lumineuze idee uit om lood bij Petra te gaan lenen. Zij woont dichtbij de duikstek en Bert houdt voor het gemak tijdens deze korte rit zijn droogpak aan.

20191101_PaulinedBvS_Bertdroogpakauto2-88538

Ik pies bijna in mijn broek van het lachen en Bert sommeert mij om te kappen, omdat hij zich nu de slappe lach met nattigheid écht niet kan permitteren. Petra is thuis en heeft naast lood ook verse koffie, thee en allerlei lekkers in haar gezellige huis. Bert trekt voor het gemak zijn droogpak half uit en wij genieten van elkaars gezelschap en de spontane actie. Het zicht bij de Zeelandbrug was gisteren slecht volgens Petra, dus besluiten wij om naar Zoetersbout te gaan en beloof ik Bert te trakteren op de zeepaardjes die zich daar al maandenlang gehuisvest hebben.

Alsof wij een afstekertje hebben genomen over de Zeeuwse akkers ziet de auto van Bert er inmiddels uit als een serieus legervoertuig. Echt, alleen een camouflagenet en zo’n schietding op het dak ontbreken nog. ‘Pauline. Wat denk jij: ruitenwissers aan of uit?’ ‘Eh, probeer het allebei en doe een vergelijkend warenonderzoek?’ De spetters klei worden uitgesmeerd over de ruiten – nog even en wij moeten op de tast naar Zoetersbout. Ik maak een mentale notitie: in de herfst meerijden met een buddy is een absolute must.

De hindernisbaan die Zoetersbout is met laag water houdt ons boven water bijna langer bezig dan de zuivere duiktijd duurt. Nu niet de slappe lach krijgen, want dat kost een enkel, of nog erger. Uren later dan gepland gaan wij kopje onder en vergeten alles wat zich boven onze hoofden afspeelt. Duiken is leven in het hier en nu – zalig.

De zeepaardjes vind ik niet, het onderwaterleven zit op enkele zeenaalden en een mooie zeedonderpad elders, maar het zicht is goed. Na ruim veertig minuten duiktijd gaan wij voldaan de strijd aan met de kant. De inmiddels veel hogere golven en harde wind lijken haast te hebben om ons rucksichtslos de kant op te willen spuwen. Uiteindelijk lukt het om er heelhuids uit te klauteren, maar vraag niet hoe. No mercy voor ons vandaag, maar we hebben wel enorm gelachen en zijn weer helemaal op de hoogte van elkaars ins en outs. De dag wordt afgesloten met een portie kibbeling en een garnalenkroket bij Bru17. Elk van ons neemt een tasje verse vis mee naar huis – straks niet vergeten om echt àlles over te laden naar mijn eigen auto. De duikdag staat en Berts auto lijkt na twee rondjes autowasstraat weer op de auto waarmee hij vanochtend is vertrokken.

20191101_PaulinedBvS_Bertautocarwash-88538

1 reactie

  1. Super leuk verhaal Pauline! Ik heb hard meegelachen.

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief