René Weterings – Creatief met sepia

Na een matige eerste duik deze dag gaat Duikreporter René Weterings terug het water in, want hij heeft een sepia gevonden en wil deze kans grijpen nu hij zich voordoet.

Datum: 30-4-2019
Duiklocatie: Oosterschelde

De duik van vanochtend was niet veel bijzonders, behalve de laatste minuten dan. Toen ontdekte ik een sepia, reden genoeg om ondanks het wat minder goede zicht nog een keer te duiken. Een kans moet je grijpen als hij zich voordoet!

Na de eerste duik is het gezellig napraten met twee vrolijke duikdames en een andere oude bekende. Het is dus geen straf om op parkeerplaats te staan, er is altijd wel iemand die ik ken. Ondertussen eet ik even wat en verwissel ik mijn lege fles voor een volle. Koffie gaat er ook wel in, dus daar neem ik even de tijd voor. Ik heb geen haast, het is rustig op de duikstek zo daags voor de dag van de arbeid. Het weer werkt mee, het is droog en waait niet al te hard. Helaas laat de zon vandaag verstek gaan, het is niet anders.

Na zo’n anderhalf uur lig ik weer in het water en heb ik vrijwel meteen het sepiavrouwtje weer gevonden. Ik ben alleen en heb dus alle tijd om eens te bedenken dat wat ik voor foto’s wil maken. Het is wat lastig, want dit vrouwtje is niet heel beweeglijk en ligt eigenlijk de hele tijd naast het sepiatentje te wachten. Met haar kop naar het tentje gericht kan ik ook niet veel anders dan haar zijkant fotograferen. Draaide ze maar een keer naar mij toe, maar logischerwijs gaat ze dat niet doen. Ze heeft immers veel meer instinctieve drang om eitjes op de stokken af te zetten dan zich te bekommeren om zo’n maffe onderwaterfotograaf. Om de paar minuten doet ze een ijdele poging om eitjes af te zetten, maar er komt niks uit. Het ziet er een beetje sneu uit eigenlijk.

De vorige duiken was het daglicht wat sterker en heb ik mezelf gedwongen om menglichtfoto’s te maken. Deze duik wil ik met zwarte achtergronden werken, daar zijn de omstandigheden nu prima voor. Echt mooie daglichtfoto’s willen niet lukken, het zicht is ook echt een stuk minder goed dan de eerste duik van vandaag en de twee duiken van vorige week. Algenbloei is nauwelijks te zien, het is meer een zeer fijn stof wat het zicht beperkt, hooguit twee meter op de beste plekken. Maar hier rond het sepiatentje is het niet veel meer dan één of anderhalve meter schat ik. We moeten het er maar mee doen, maar ondertussen heb ik wel mooi het rijk alleen en ben ik ook gewoon aan het genieten van mijn gezelschap.

Om het sepiavrouwtje niet een hele duik te vervelen, maak ik ook een rondje om bij de andere tentjes te gaan kijken. Vooral ook even bij de eieren van de pijlinktvis. Misschien heb ik geluk en komt er een pijlinktvis kijken of zelfs eitjes afzetten. Ik wacht een paar minuten, maar zie weinig beweging. Dan maar weer terug naar het sepiavrouwtje. Eventjes denk ik de weg kwijt te zijn, maar gelukkig duik ik toch weer op het tentje. Ik zie ineens op een stok een steng sepia-eieren hangen, die had ik zojuist nog niet gespot. Ze zijn natuurlijk pikwart en daardoor ook niet heel goed zichtbaar. Voor de bewijsvoering maak ik een paar registrerende foto’s van de eitjes en ga daarna weer bij de sepia hangen. Daar maak ik nog diverse foto’s en ben dik tevreden voor vandaag.

Na dik veertig minuten komt mijn collega fotograaf aan ik zwaai naar hem dat hij hier het sepiavrouwtje kan vinden, ik sein hem dat hij zijn gang kan gaan. Nog even blijf ik bij hem in de buurt om te kijken hoe hij het aanpakt, maar na een paar minuten sein ik hem dat ik het water uit ga. Er zijn zestig minuten voorbij gevlogen als ik weer de trap op klim. Wat een leuke duik. Een half uur later spreek ik de dames weer, zij hebben helaas geen sepia gevonden. Daarna kletsen we nog een flinke tijd na rijd ik voldaan weer naar huis.

Max. diepte 7,9 m, temp. 13 gr.C., zicht ca. 1-2m, duiktijd 60min.
Duik 889 (Oosterschelde, dinsdag 30-4-2019, 12.20u)