Bye bye Bonaire
Opvallend als je met duikers langs de waterkant praat. Vrijwel iedereen is er vaker geweest. Wij vertrekken…om weer terug te komen?
Het klinkt zo suf en afgedaan: ‘Aan alle begin zit een eind’. We hebben veel gezien en gedaan en tegelijk nog zoveel op de wensenlijst. Op nog zo veel stekken te duiken, in zo veel aanlokkelijke restaurants niet gegeten, de grotten nog niet bezocht, nog niet door de mangroves gekanood en gesnorkeld en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Misschien nog wel het ergste… terwijl wij onze koffers staan te pakken wordt er in het water voor ons met een meters grote manta gedoken. Op ons eigen huisrif! Dat willen wij ook!! Een dag eerder hoorden we al verhalen over vier adelaarsroggen op een stek om de hoek. Allemaal duiken van ons wensenlijstje. Met dit soort waarnemingen kun je niet van een mooiste stek praten. Deze kans heb je op elke stek en dat is dan gelijk de mooiste stek. Bah… koffers pakken…
Is dit dan de verklaring voor de vele repeaters, die elke keer weer naar Bonaire terugkeren? Allemaal mensen die tijdens het pakken van de koffers een grote wens binnen handbereik zien? Of is het de ontspannen en relaxte sfeer van het eiland? Lekker rondcrossen in je eigen 4×4 of pick-up en gaan en staan waar je wilt? De cijfers wijzen het uit, Bonaire kent bijzonder veel terugkomers. Je hebt geen statistieken nodig om dat te weten te komen – je merkt het snel genoeg als je met anderen praat.
Van ons had het langer mogen duren. Vaker wakker worden met de geluiden van zee onder je raam. Vanaf het balkon uitkijken op Klein Bonaire. Die korte broek hoeft van ons echt de kast nog niet in. Er passen nog veel meer foto’s op die harde schijf. De zon gaat onder, bye bye Bonaire… we’ll be back!
Mantafoto’s: links Johan Smakman en rechts Daphne Polanen-Van den Berge
