Begin van een zoektocht
Vanaf nu schrijft filmmaakster Klaudie Bartelink iedere maand een blog over de ‘making of’ van Live Bait Squadron – een film die in september 2014 in Den Haag in première gaat.
Het is september 2011. De bel gaat. Op de stoep staat Henk van der Linden, schrijver van het boek: “Drie massagraven voor de Nederlandse kust”. Een gezellige Brabantse Bourgondiër die van de drie Engelse kruisers zijn levenswerk heeft gemaakt. Annet van Aarsen (veel gepubliceerd over de Noordzeewrakken) en Ben Stiefelhagen (organisator van wrakduik expedities) zitten ook bij het gesprek.
Henk is nog niet binnen of hij begint enthousiast te vertellen over hoe het allemaal begon. Hij kwam in Den Haag voor een afspraak en was een half uur te vroeg. Begraafplaats Kerkhoflaan was dichtbij en hij besloot er vanuit zijn interesse in oorlogsgraven een kijkje te gaan nemen. De grafstenen van jonge jongens die op 22 september 1914 waren gestorven op drie verschillende schepen wekte zijn interesse. Dat werd het begin van zijn zoektocht naar het verhaal en de mensen achter deze scheepsramp wat resulteerde in een mooi boek.
Hij zit op zijn praatstoel, maar eigenlijk heeft hij ook een prangende vraag: hoe liggen de kruisers en nu bij? We pakken de kaart erbij en vertellen hem dat de wrakken aardig zijn toegetakeld sinds de jaren ’50. Ze gaan hard achteruit en ze zijn niet meer te herkennen als schepen, maar we verzekeren Henk dat de Aboukir, Hogue en Cressy nog steeds mooie kunstriffen zijn waar veel dieren leven. Ook vertellen we hem dat we onderwater ook minder mooie dingen aantreffen. Honderden dieren zitten vast in spooknetten. Een probleem waar we als Duik de Noordzee schoon wat aan proberen te doen.
Ik wilde al jaren een film maken over de grootste scheepsramp van de Noordzee, maar zag op tegen de omvang van het project. De research in Engeland, Duitsland en Nederland zou veel tijd in beslag nemen. Met Henk er nu bij lijkt het een haalbaar plan. Het klikt tussen ons en vanaf het bezoek dat hij ons in Monster bracht betrekt Henk ons dagelijks bij alles wat er gaande is rondom deze ramp. Hij stuurt mails door van familieleden en brengt ons op goede ideeën. Gesteund door de samenwerkende partners van het project ‘Bescherm een wrak’ ga ik van start.
Het wordt letterlijk en figuurlijk een lange reis. We gaan drie keer naar Engeland en één keer naar Duitsland. We duiken veel op de kruisers voor de onderwateropnames. Familieleden van de toenmalige bemanning van de kruisers komen naar Nederland om te duiken op de wrakken. Alle bij elkaar een prachtige ervaring waarbij de scheepswrakken steeds meer tot leven komen.
Volgende keer: naar Engeland voor een 104-jarig familielid.
