Jenny Smit – Amed, dag 3

Drie lange duiken op een dag, een aantal dagen achter elkaar: Jenny Smit deint nog na als ze op de kant staat.

Datum:  6 augustus 2016
Duiklocatie: Amed, Bali

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het duiken in Amed is nog altijd geweldig, al merk dat 3 duiken van ongeveer anderhalf uur op een dag best vermoeiend is. Als ik uit het water kom, blijf ik de deining voelen. Niet handig wanneer ik de steile trappen tussen de bungalows van het hotel af moet naar de ontbijtzaal.

Duik 655 en 656 – Batu Belah

Marion neemt ons mee naar Batu Belah, een van de haar favoriete duikstekken in de regio. En niet voor niks! Het bevalt ons zo goed dat we tijdens de lunch besluiten hier ook de tweede duik te maken. Marion en Didi van Bali Diversity zijn heerlijk flexibel.

Marion neemt zelf ook een camera mee onderwater en gebruikt het display van de camera om aan te wijzen wat het volgende foto-object voor ons wordt. We hoeven haar alleen maar te volgen voor mooie foto’s en bijzondere beestjes!

De eerste duik bij Batu Belah is een duik met een zanderige ondergrond, de tweede duik gaat over het rif. We vinden een hoop slakken, garnalen en een garden eel. Een aantal heremietkreeften is fraai gedecoreerd met kleine anemonen. Maar ze zien ook een drietal murenen die gebroederlijk om elkaar heen gekronkeld onder een steen zitten. Een aantal slakken is bezig kleine slakjes te maken, zij aan zij met hun voortplantingsorganen tegen elkaar aan. Sommige slakken zitten bij (hun) legsel.

Wanneer buddy een sepiapaartje fotografeert, nemen deze ineens de aanvalshouding aan: hun tentakels staan recht overeind. Terwijl buddy zich afvraagt waar deze agressie vandaag komt, ziet hij in zijn ooghoek twee trigger fish. Zwemmen dus!

Meestal laten trigger fish je wel met rust zodra je hen met rust laat en hun territorium verlaat. Deze niet. Buddy is een aantal keer flink in zijn vinnen gehapt. Toen kregen vis en vis Marion en mij in het ook en werden wij het doelwit van de volgende aanvallen.

Uiteindelijk draaiden de vissen pas definitief om toen Marion zich groot maakte en met haar armen wijd in de lucht (ehhh, omhoog in het water) op de zandbodem ging staan. Eind goed, al goed. Op een paar tandafdrukken in de vinnen na.

Wanneer ik aan het eind van de duik het water uit stap, roept Marion me terug. Er zitten twee ordinary ghost pipe fish bij de boei. Of ik die nog op de foto wil zetten. Ik kijk op mijn duikcomputer: na ruim anderhalf uur duiken heb ik nog maar zo’n 20 bar in mijn tank. (We blijven elke keer lang ondiep bij de instap hangen aan het eind van de duik, de ‘regel’ boven komen met 50 bar nemen we daarom niet zo nauw.)

Ik vind ghost pipe fish bijzondere beestjes. Vooral de ornament ghost pipe fish, maar ook deze met minder versiersels. Vissen die uitzien als blaadjes en zich voortbewegen met de deining van het water. De vissen dobberen maar me toe en van me af. Ik vind het lastig ze vast te leggen en mijn flitsers goed in te stellen. Ik merk dat mijn ademhaling zwaarder en zwaarder gaat. Ik besef dat elke ademteug de laatste kan zijn. Wanneer mijn fles helemaal leeg is, gebaar ik Marion dat ik zonder lucht zit en de duik afbreek. Marion geeft een ok-teken en maakt zelf nog een paar foto’s. Rustig zwem ik naar boven waar buddy op me wacht.

We besluiten de nachtduik over te slaan. In plaats daarvan verlengen we ons verblijf in Amed een dagje.