Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Miranda Schagen – 4 dagen wrakduiken op de Noordzee

Een lang weekend duiken in de Noordzee vanaf de Lamlash. Duik met Miranda mee op de wrakken.


Datum: 22-25 juli
Duiklocatie: Noordzee

duikreport-call-to-action-350x85

Eindelijk was het zover, met de duikbus volgepakt reden wij naar de jachthaven van IJmuiden, om daar aan boord te stappen van de Lamlash. In het vooruitzicht liggen 4 heerlijke dagen duiken.
De weersverwachtingen zijn super; weinig wind, strak watertje, graad of 22 en af en toe bewolking. Vorige week merkten we al dat het zicht erg goed is: 10 – 15 meter.

Nadat we al onze spullen een plekje hebben gegeven ploffen we met een biertje op het dek neer en kletsen we bij met de bemanning. Ondertussen druppelt de rest van de groep binnen en al snel is het beregezellig. Als diner krijgen we een heerlijke nasi maaltijd voorgeschoteld, met liefde door Hans bereid. Het blijf tot diep in de avond gezellig, mede doordat de eerste duik in de middag gepland staat hoeven we niet vroeg uit bed.

Met als hoogtepunt de U-31. Ik was erg nieuwsgierig naar deze onderzeeër en ik wilde dit wrak dolgraag met eigen ogen zien. Hans Hoogendijk kwam met het plan om niet in 1 keer naar de U-31 te varen maar om onderweg op 2 wrakken te duiken.

Vroeg in de ochtend hoor ik de motor starten en terwijl ik me weer omdraai vaart de Lamlash de haven van IJmuiden uit en zet koers richting de Rode Poon. We duiken pas rond 14:00 uur en dus kunnen we heerlijk uitslapen. Er is geen gezamenlijk ontbijt, iedereen kan pakken wat hij wilt en Fred kookt elke ochtend 2 dozen eieren voor bij het ontbijt. Heerlijk wakker worden in het zonnetje en ondertussen worden de duikers die voor het eerst meegaan met de Lamlash gebrieft door Hans in de stuurhut.

Ankeren op een wrak
Bij de Lamlash is het gebruikelijk dat ze aan het wrak ankeren, dit doen ze door eerst een shotline op het wrak te werpen met behulp van de fishfinder. Daarna springen er twee duikers te water om deze shotline op een stevig punt op het wrak te bevestigen. Zodra dit is gebeurd laten de duikers een gele hefballon op als teken dat de Lamlash vastgemaakt kan worden aan de ankerlijn. Nu hoeven de duikers alleen maar het touw te volgen en komen ze vanzelf op het wrak terecht. Vanaf dat punt gebruikt de duiker een reel om op het wrak te navigeren.

Het onbekende wrak de Rodepoon
Onze eerste wrakduik dit weekend maken we op de Rode poon. Dit wrak wordt zo genoemd omdat ze op heden geen idee hebben welk schip het is. Wel is bekend dat het een stoomschip is van 80 meter lang, 15 meter breed en 4 meter hoog.

Rond het middaguur springen we, gewapend met een touw in de linkerhand, in het water. Dit touw zit vast aan de ankerlijn. Ik steek mijn hoofd onder en ik zie meteen hoe helderblauw het water weer is, dit wordt genieten! De sterke stroming herinnerd mij eraan dat het springtij is en ik trek mezelf snel richting de ankerlijn/afdaallijn.
Na 6 minuten en 50 bar minder in mijn fles voeg ik me bij mijn buddy, deze had de reel al vastgemaakt en dus konden we gelijk verder.

De ankerlijn zit vast vlakbij de schroefas en we besluiten deze te volgen. Mijn aandacht wordt getrokken door slakjes, welke zijn dit? Nadat ik ze aandachtig heb bekeken, maak ik er een paar foto’s van en bedacht me dat het wel eens jonge vlokslakjes kunnen zijn. We volgen onze weg verder en komen een motorblok tegen waarin 3 gekroonde slijmvissen zitten, druk bezig met het bewaken van hun eieren. Wat een leuke vissen, mooi getekend met felle kleuren en ze kijken je zo lief en nieuwsgierig aan! We volgen de schroefas verder en we komen bij de ketels terecht, deze ketels hebben ongeveer een doorsnede van 5 meter en is volop begroeid met anemonen, sponzen en tubularia. Op en rond het wrak is ook veel vis te vinden, groepen steenbolken en grote kabeljauwen.
Omdat we geen decoduik willen maken zorgen we dat we op tijd bij de ankerlijn terug zijn zodat we daar de laatste minuutjes kunnen rondsnuffelen voordat we aan onze opstijging beginnen. Gelukkig kunnen we alle duiken met nitrox maken zodat we de nultijden toch nog iets kunnen oprekken.

MirandaSchagen_zon_NoordzeeMirandaSchagen_Joost te water

Boven aangekomen volgen we weer dezelfde route als op de heenweg, zo komen we vanzelf bij de duiktrap terecht. Boven aan de trap staat er al iemand ons op te wachten om ons weer de boot op te helpen. Ik klauter de trap op, rustig en ik zorg dat ik niet val, ademautomaat in de mond, mijn camera wordt overgenomen en zodra ik op de boot stap worden mijn vinnen uit gedaan. Wat zijn ze toch heerlijk behulpzaam! Ik loop naar mijn plekje en ik plof neer, wat een lekker duikje! Ik trek mijn set uit en ik schroef 1 eerste trap van de kraan zodat er weer nitrox in kan. De andere eerste trap blijft erop zitten, met de kraan open, zodat we kunnen zien hoeveel bar er in de fles zit.

Later die dag staat duik 2 gepland op de Tyche. Dit is een vrachtschip dat gezonken is in 1985. Het wrak ligt nu grotendeels intact op een diepte van 32 meter. Gelukkig viel de stroming nu reuze mee en konden we een ontspannen duikje maken op het achterschip. De stuurhut is goed toegankelijk en op sommige plaatsen zitten de ramen er nog in. Ook de boeg staat nog mooi rechtop en mede door het goede zicht is het een mooi en overzichtelijk wrak om op te duiken.
Na de duik hebben we nog heerlijk zitten napraten onder het genot van een hapje en een drankje kijkend naar de ondergaande zon. Ondertussen zet de Lamlash koers naar het hoogtepunt van deze trip, de duikboot U-31. Toen we s’nachts rond 01:00 uur vlakbij de U-31 voor anker gingen, hadden we tussen de duiken door zo’n 12 uur gevaren en waren we inmiddels 100 km uit de kust, 2 km in Engelse wateren.

Onderzeeboot U-31
Vorig jaar hebben duikers van de Lamlash deze onderzeeër kunnen identificeren als de U-31. Sindsdien willen vele duikers daarheen om deze sigaar te bekijken.

Tijdens de afdaling vind ik het dan ook spannend, want hoe is het als je dit wrak met je eigen ogen ziet? De film die ik had gezien maakte veel indruk, de kenmerkende eigenschappen van de onderzeeër die in beeld werden gebracht, zien er op film heel gaaf uit. Toen ik het wrak zag liggen was ik niet direct onder de indruk en erg ongeduldig. Want waar is die toren dan, en die periscoop, ik zie alleen maar een saai stuk zwart staal. We zwemmen de onderzeeër af richting de voorkant en het valt mij op dat het wrak inderdaad op een sigaar lijkt.

Na enkele minuten doemt daar dan een silhouet op, we zijn bij de toren aangekomen. Dat begint er op te lijken! Jackie is druk bezig met het filmen hiervan en wij voegen ons bij hem, alles is nu perfect belicht en we bekijken alles aandachtig. De toren is intact, de periscoop staat voor de toren te pronken en beide onderdelen zijn mooi begroeid met het standaard leven. Het is een prachtig gezicht, precies zoals het in beeld is gebracht door verschillende duikers. De citroenslak waar Jackie het over had zag ik niet op de toren, maar op het vorige wrak had ik, voor het eerst, een citroenslak gespot en dus liet ik het rusten. Overal zie je noordzeekrabben en rondom het wrak zwemt er veel vis.

Doordat het een zeemansgraf is van 33 man, heeft het wrak op ons wel een indruk gemaakt.
Het werd een korte duik, na 20 min op 32 meter moeten we weer naar boven i.v.m. onze nultijd en ondertussen verwerk ik alle eerste indrukken. Tijdens deze eerste duik hebben we lang niet alles gezien en ik kijk daarom uit naar de tweede duik op dit wrak.

Terug op de boot ga ik direct slapen en word ik een uur later door Joost wakker gemaakt. De gevangen kabeljauw was heerlijk bereid en het was tijd om te lunchen. Daar word ik graag door wakker gemaakt, het was heerlijk en ik kleed me snel op en ren naar de keuken voor een tweede portie.

MirandaSchagenU3120160722-38826

Vergeten zeeslag
Onze volgende duiklocatie ligt voor de kust van Scheveningen. We duiken op de HMS Aboukir en de HMS Cressy, dit zijn 2 van de 3 pantserkruisers die voor de kust van Scheveningen op 22 september 1914 door de Duitse onderzeeboot U-9 zijn getorpedeerd. Meer dan 2000 Britse zeelieden liggen in het water en doordat er te weinig vlotten, sloepen of reddingsvesten zijn, kunnen maar 837 opvarende worden gered door Nederlandse schepen. In totaal verdrinken er 1459 matrozen door 1 onderzeeboot onder leiding van Otto Weddigen.
Deze zeeslag staat te boek als de vergeten zeeslag omdat maar weinig Nederlanders weten dat er zich voor de Hollandse kust zo’n grote zeeslag heeft plaatsgevonden.

Kort nadat we geankerd hebben op de Aboukir breekt de ankerlijn en schieten we los van het wrak. De boeien met de touwen worden binnengehaald en de RIB gaat het water in om het een en ander op te halen en om de duikers te helpen op het moment dat zij boven komen. Doordat de duikers dit onder water ook hadden gehoord, kwamen zij echter snel boven en kwamen de duikers weer veilig aan boord.
Nadat de lijn was gerepareerd en de duikers het anker opnieuw hadden vastgemaakt konden wij toch nog te water. Ondanks dat we pas later dan gepland te water gingen, stond er bijna geen stroming en konden we heerlijke, ontspannen duik op dit wrak maken. Het wrak zit vol met leven en grote kabeljauwen. De kruiser is compleet ingestort en ik vond het moeilijk mezelf te oriënteren.

Eenmaal uit het water begint het idee langzaam binnen te druppelen dat we alweer het grootste deel van de trip achter ons hebben. We hebben nog twee wrakduiken gepland staan.

MirandaSchagenNoordzeekrab20160722-38826

Na het ontbijt zijn we inmiddels aangekomen bij de Cressy voor een duik. Omdat er geen stroming stond konden we moeiteloos afdalen naar 30 meter. Ik maak mijn reel vast en ik kijk direct tegen een wit koffieboontje aan! Ik sein Rinie en maak hier wat foto’s van. Wat een mooi beestje! We duiken een rondje en zien overal bergjes hulzen en cordietstaafjes liggen, die worden bewaakt door noordzeekrabben. Deze staafjes zaten in de hulzen en waren verantwoordelijk voor de ontbranding waardoor de granaatkop weggeschoten werd. Omdat dit oorlogsschepen zijn ligt er veel munitie en munitieresten, de granaten liggen overal over het wrak. Net als de Aboukir, ligt ook dit wrak volledig uit elkaar, natuurlijk zijn er grote stukken waar je in kan duiken maar het is lastig te herkennen wat deze wrakstukken oorspronkelijk waren. Tussen deze wrakdelen zwemmen opvallend veel grondels, niet de gewone maar luipaardgrondels!

SS Panago
De laatste duik van dit weekend vond ik een van de leukste duiken. De boot werd niet vastgelegd aan het anker en dus mochten we al varend in het water springen. We werden stroomopwaarts voor de boei afgezet, zodat we door de stroming bij de boei konden komen. Wij sprongen met z’n drieën, Jackie stond klaar en sprong, Rinie erachteraan en daar ging ik, ontzettend leuk! Maar nu snel naar de boei zwemmen, touw pakken en aan de afdaling beginnen. Dit wrakje lag niet zo diep als de rest en op 20 meter aangekomen, zag ik al wat wrakstukken liggen. Het ankertouw liep door maar ik had bedacht dat we hier beter konden blijven. Binnen 2 minuten kwamen de andere duikers dan ook terug en Robin had het anker bij. Er was wat miscommunicatie en het anker werd daarom verplaatst naar deze plek, dichtbij de wrakstukken. Het anker werd vast gezet en wij zetten vervolgens onze reel erop vast om zo het wrak te gaan bekijken. Er is niet veel over van het wrak maar nog wel genoeg om er drie kwartier te blijven.

Doordat het wrak dichter bij de kust ligt is het zicht iets minder dan bij de andere wrakken toch nog steeds goed genoeg, zo’n 6 meter. We bekijken alles grondig en zwemmen naar elke donkere plek toe die we zien, zo komen we bij het motorblok terecht waar veel leven in zit en vinden we nog de boeg die rechtop staat. Na drie kwartier besluiten we om weer terug te gaan en boven bij de boei aangekomen wordt er ons een touw toegeworpen zodat we veilig naar de boot terug kunnen komen. We klauteren op de boot, moe en voldaan van deze duiktrip en gaan we onze duikspullen spoelen en opruimen.

MirandaSchagen20160722-38826

Het avondeten wordt ondertussen alweer bereid voor ons, wat heerlijk dat er zo voor ons gezorgd wordt! Onder het genot van een drankje met een ondergaande zon varen we terug naar de haven van IJmuiden waar we alle spullen gaan uitladen, het afval weggooien en met de duikbus weer naar Zeeland rijden. Onderweg zijn we druk bezig met het bespreken van dit fantastische weekend waarin we veel gelachen hebben, genoten hebben van het lekkere weer en de mooie wrakduiken in een Noordzee vol met geschiedenis.

https://www.mares.com/nl_NL/regulator-atlas-62x

3 reacties

  1. Mooie trip hoor!

    REAGEREN
  2. Leuk verhaal

    REAGEREN
  3. Wat een leuk verhaal, mooie trip! Ik en mijn vriend zijn beginnende duikers (PADI Open Water Advanced) en hebben onze duiken tot nu toe in Egypte gemaakt. We hadden niet veel verwacht van duiken in Nederland, maar dit verhaal inspireert ons om ook hier volop bezig te blijven met duiken! 😊👍🏻

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief