20.000 mijlen onder de zee – Heerlijk helder…

Er komt een einde aan de steile wand, de zandbodem is in zicht en ineens…. Marloes Otten doet een ontdekking in dit derde en laatste deel van haar tocht onder de zee.

Eindelijk komt er een einde aan de steile wand waarlangs we afdalen. Het omgevingslicht is inmiddels volledig verdwenen en we zien alleen wat er zich voor ons bevindt, verlicht door de lampen van de onderzeeër. We komen aan op een zandbodem, die nog steeds verder blijft aflopen. We bevinden ons inmiddels op 200 meter diepte.
Hoewel er hier uiteraard minder leven is als rond het rifdak waar we normaal duiken, is er nog steeds van alles te zien. Vooral koralen en sponzen leven er op deze dieptes. Plotseling ontdekken we een klein, roodachtig visje in de schijnwerpers. We hebben één van de nieuwe soorten gevonden! Vorig jaar werd dit visje erkend als nieuw soort en genoemd naar de dochter van Dutch. Het visje komt alleen voor op grote dieptes en zwemt hier voorzichtig wat heen en weer over de zandbodem, blijkbaar toch wat geïntimideerd door het plotselinge licht. Terwijl we het visje proberen te bekijken en te fotograferen, wat niet makkelijk blijkt, door die bolle ruit, verschijnen er ineens nog twee exemplaren. Geweldig om te zien! Hoewel kapitein Nemo in zijn 20.000 mijlen onder zee praat over duizenden nog onbekende soorten, zijn wij helemaal blij met deze vis!

We zoeken verder over de zandbodem, want hier moet toch ergens dat vissersbootje liggen….
De dieptemeter blijft oplopen, terwijl er ineens een bekende vorm in de lichten verschijnt. Dat zal toch niet???? Maar het is echt zo. Hier ligt, op de bodem van de Caribische zee, op 220 meter diepte, een (leeg…) flesje Heineken bier…..  Dat vinden we natuurlijk niet kunnen en met het stalen net dat zich voor de onderzeeër bevindt, wordt het flesje opgeschept, om straks aan de oppervlakte in de glasbak te verdwijnen. Vandaag zijn we multifunctioneel. We zoeken nieuwe vissoorten, schrijven een artikel en werken als vuilnisman op zee.

Na een tijd varen over de vrij kale zandbodem, doemt eindelijk het vissersbootje op. Nog steeds is het moeilijk het formaat in te schatten door de bolle ruit. Het lijkt een klein roeibootje, maar in werkelijkheid is het toch een flink vissersbootje. Honderden garnalen leven op het bootje en onder het wrak komt niet alleen een grote Groene Murene, maar ook een Congereel tevoorschijn. Ook op deze diepte, trekt een wrak onderwaterleven aan.

We stijgen weer op naar de oppervlakte. Langzaam komt het licht terug in de wereld om ons heen en zien we de vissen die we iedere duik tegen komen weer verschijnen. We bevinden ons weer op bekend terrein.

Onze missies zijn geslaagd. We hebben de nieuwe vissoort in zijn natuurlijke habitat gezien, een enorme hoeveelheid beeldmateriaal verzamelt en een berg ervaringen te overpeinzen. Wat is dit een geweldige ervaring! Gedurende 2,5 uur bevonden we ons in een andere wereld, waarvan we nog veel meer niet, dan wel weten. We hadden hier nog tijden willen blijven…. Als iemand nog eens plannen heeft, om de reizen van kapitein Nemo in zijn Nautilus opnieuw te maken? Wij gaan graag mee als bemanning!!!!

Via Substation Curaçao kan iedereen een duik in de Curasub boeken. Het is geen goedkope trip, maar een absoluut unieke, die je nooit zult vergeten!

Meer informatie vind je op www.substation-curacao.com