Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Blog / Duiken

1, 2, 3 – GO!

De beroepsduikopleiding van Klaudie en Floor gaat door. Ze worden gedrild, ze maken duikminuten, ze worden danig op de proef gesteld en maken Sudoku’s onder water.

Floor-en-Klaudie_beroepsopleiding_Schotland_blog4 (3)

Pushing the limits – again… De dag na de vorige blog kwam het HSE commercial diving deel van de opleiding in beeld. We waren tot vorige week zondag opnieuw tot volledig PADI Rescue diver opgeleid, inclusief Emergency First Responder, First Aid at Work en Oxygen Provider. Klaar voor de volgende stap: US Navy tables, Physiology & Physics, maar ook o.a. duikteamtheorie: welke rollen binnen het team dragen welke verantwoordelijkheden en taken; hoe communiceer je met behulp van lijnen of hard wire comms als solo-taakuitvoerende beroeps onder water met de topside… We kregen een nieuwe duikuitrusting toegewezen: een self-supplied rigging waarbij een main-tank wordt aangevuld met een 3,5 liter pony bottle. Je kan er zelf naar overschakelen als je door je lucht heen bent, door middel van een switching block, en hebt in die zin dus geen alternatieve luchtvoorzienende buddy meer nodig.

Gelukkig hadden we na week 1 de basic Engelse duikterminologie al op orde. Er stond een grote rode unit 100m life-line voor me klaar (ik zie mezelf nog staan: ik stond te kijken hoe ik daar mee ging rondzwemmen (in mijn onwetendheid was ik in de veronderstelling dat het een reelfunctie had, maar in fact neem ik alleen het uiteinde mee: een hond gaat ook niet met het handvat van een rollijn aan de haal). Het duurde nog twee dagen voor we er daadwerkelijk mee doken, maar we oefenden al vast met het veilig springen van de piers’ edge (2,5m), hoekduiken zonder loodgordel in een droogpak en werd ons de compressor mechanica in hun praktijk laten zien.

Floor-en-Klaudie_beroepsopleiding_Schotland_blog4 (1)_1  Floor-en-Klaudie_beroepsopleiding_Schotland_blog4 (1)

Testen van onze mentaliteit
Na een dag theorie van 08:00 tot 18:00 waren we blij dat we vandaag weer buiten mochten spelen. 1 april! – White rabbit -. “It is definitely going to be a wet morning”. Dat hebben we geweten. Nadere details werden ons niet medegedeeld. Om 08:00 werden we in ons droogpak op de pier verwacht. Op hoog tempo werden we (self-sufficiency af!) daar vervolgens aangekleed. Dat wat we in de hele week ervoor zelf hadden geregeld, deden nu 1 tot 3 man voor mij: de een douwde mijn vinnen aan, de ander sjorde mijn volgelaatsmasker vast terwijl rond mijn heupen ook het een en ander werd vastgeklikt. De beschreven wijze is overdreven, maar zo voelde het. Het ging allemaal zo snel, voordat ik het wist hoorde ik ineens “Bail-out check” en kreeg ik geen lucht meer. Uit de theorie herinnerde ik me dat er ergens bij mijn heupen een knop zat waar ik op moest drukken. Ik haalde een diepe teug (opgelucht) adem. Zo, dit leermomentje is ook weer in mijn heugen gegrift. Ik raapte me zelf bij elkaar en was klaar om erin te springen.

Even een kort (10 min) oefenduikje om me het klaren eigen te maken (het wegblazen van water maar ook het compenseren van mijn oren vergt een ander trucje dan bij een normaal masker). Het (on)ding zat volstrekt anders dan het masker die ik in het zwembad had uitgeprobeerd. Ik had ruzie met het ‘hulpmiddel’ waarmee ik nu in het water lag: het glas, in vergelijking met mijn eigen masker, stond zó ver van mijn gezicht dat ik door een erker en over een grote zee van water naar buiten moest kijken, omdat hij elke 10 seconden weer volstond tot aan mijn ogen. Ik kreeg via mijn lifeline het signaal om naar boven te komen, kreeg instructies voor de ‘echte duik’ en dook (op het drijfvermogen van mijn droogpak, want deze set bestaat enkel uit tuigage) naar de vereiste diepte van 5m voor 40 min. Ik kon een beetje naar links en een beetje naar rechts, en daar hield het op. Ik heb me rot gezocht naar een stukje bodem met beter zicht: maar na 4 keer op en neer zag ik logischerwijs écht geen hand meer voor ogen. Ik werd gek van de herrie van de bellen en voelde mijn kerntemperatuur dalen. Ik heb toen mijn ogen gesloten en met 1 hand mijn masker tegen mijn gezicht gefixeerd en heb zo de laatste 25 minuten afgeteld.

Floor-en-Klaudie_beroepsopleiding_Schotland_blog4 (2)

Toen ik mijn hoofd boven water stak, zag ik de supervisor in een stortbui staan. Gedeelde smart is halve smart ;-). Mijn tank werd gewisseld en ik stond nog geen 7 minuten aan de oppervlakte voor de volgende duik van 40 minuten. Toen ik de pierladder voor de tweede keer beklommen had, werd me gevraagd ‘Toilet?’. “Well, yeah: depends? How long will the next dive last?” “40 mins”. “Okay! I’ll hurry!”. Ze drilden me uit mijn set en ik kreeg een klap op mijn schouder: “Off you go now!”. Al hollend naar het toiletgebouw sjorde ik me uit mijn seals. Bij terugkomst lag Klaudie er al in voor duik 3: niet naar de wc? Gelukkig had ik ondanks het gedoe toegegeven aan mijn volle blaas, want na die derde duik werden we nog twee keer hardhandig voor 40 minuten het koude water ingestuurd. Mag ik dan misschien mijn camera meenemen? Ik vocht inmiddels al niet meer met het masker dus dat ging wel lukken. “Sure! All you have to do is gather your minutes”. Het enkele heremietkreeftje en waaierkokerworm staan er goed op. Klau heeft zich warmgezongen en Sudoku’s gemaakt. Na duik 5 waren we koud tot op het bot, maar kwam de zon erdoor.

Hand in hand
Op deze mooie zondag maakten we 3 commercial dives vanaf een platform (een boot). We hadden géén zicht (en door de lifeline nog steeds geen bewegingsvrijheid om ons daar uit te zwemmen). Handje in handje hebben we de hele duik tegen elkaar aan gelegen in afwachting van een lijnsignaal. Verstand op 0 zetten is ook een skill! Er word ons onbeschrijflijk veel ervaring bijgebracht. Ik vind het hier heerlijk en leuk. Unfortunately: one week to go.

1 reactie

  1. Zo, dat klinkt behoorlijk pittig. In je profiel staat dat je het liefst zo min mogelijk meters aflegt. Dan zit je nu dus op de goede plek, haha.

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief